Novos golpes policiais contra as web que comparten arquivos protexidos
10 jun 2018 . Actualizado ás 19:37 h.A principios deste mes, tres operacións policiais confluían no peche ou bloqueo de medio centenar de páxinas web especializadas en descarga de películas, software ou música. Con Cabeiro Blanco , a Garda Civil cercou sete portais, entre os que se atopaban dous dos máis coñecidos e que máis usuarios tiñan -seriesblanco.com e bajui.org-, á vez que arrestaban ao seu administrador. Outras vinte e sete páxinas foron intervidas noutra das fases da operación Fervenza, un operativo policial que vén desenvolvendo desde fai cinco anos e que permitiu frear a actividade de webs consideradas como verdadeiros baluartes na descarga de videoxogos , mentres que con Démona púxose o acento na contorna do dominio descargasmix.com: «Estaba considerada como a estrutura informática máis importante na comunidade hispanohablante de vulneración dos dereitos de propiedade intelectual e dereitos de autor, chegando antes da intervención a ser a páxina número 72 máis visitada en España, acadando as sesenta mil visitas diarias», precisaron desde a Garda Civil.
A pesar destes golpes, na Rede segue sendo relativamente sinxelo atopar páxinas onde se ofrecen contidos protexidos e, en ocasións, mesmo antes de que saian ao mercado comercial ou audiovisual. Estes son catro dos métodos máis populares que, á marxe da Darknet -a Internet escura-, emprega a piratería para compartir arquivos.
O primigenio
O P2P ou a rede entre iguais. Posiblemente foi o primeiro sistema que se empregou de forma masiva para compartir arquivos protexidos e arrastra dous grandes hándicaps: a súa lentitude con respecto a outros métodos e o feito de que non sempre se ten a certeza de que realmente se está descargando o que un desexa. O funcionamento é sinxelo mediante un software apropiado, caso de emule, de tal modo que só hai que indicar no seu buscador o que un desexa. Acto seguido, localiza os arquivos que conteñen esa descrición para, acto seguido, baixar aquel que máis interese ao internauta. O problema é que se alén da rede o que colgou o arquivo puxo mal o nome do mesmo, intencionada ou accidentalmente, un en lugar de baixar a Cincenta de Walt Disney pode rematar descargando a dun émulo de Rocco Siffredi. Isto liquidouse coa aparición de webs que enlazan contidos acordes coa descrición e o título que ofrecen.
A variante
O BitTorrent. Estímase que máis de 250 millóns de internautas empregan este protocolo creado para as redes P2P que «permite aos usuarios unirse entre eles nun enxame (swarm) para descargar e subir o arquivo de forma simultánea», recolle a Wikipedia. Ofrece a vantaxe de que é moito máis rápido que unha rede de iguais convencional, pero ten o problema de que é necesario utilizar un software específico, ademais de que carece dun motor de procura polo que o internauta depende sempre dunha páxina que o enlace.
O máis estendido
A descarga directa. Cando a principios de xaneiro do 2012, o FBI desmantelou Megaupload houbo quen, iluso, anunciou aos catro ventos que a piratería sufrira un golpe mortal. O certo é que os únicos que sufriron as consecuencias deste golpe foron o fundador desta compaña, Kim Dotcom, e os seus empregados. A piratería apenas se resentiu e hoxe en día un pódese atopar con páxinas similares por todas as partes, algunhas delas gratuítas e outras que esixen o pagamento dunha cota. O seu principal hándicap é que moitos contidos caducan ou desaparecen da noite para a mañá, mentres que as súas principais vantaxes residen na velocidade de descarga, principalmente, se se abona unha cota, e en que se prescinde totalmente dun programa de descarga. Probablemente, é, xunto ao torrent, o método máis estendido e, de feito, as páxinas que son pechadas adoitan empregar algúns destes dous sistemas para enlazar películas ou música.
O último
Canales de Telegram. Nos últimos dous ou tres anos e como resposta á acción policial, a piratería hase fixado nesta aplicación de mensaxería instantánea onde existen canles nos que se comparten toda clase de arquivos dixitais. E todo iso baixo o amparo do anonimato que ofrece Telegram aos seus usuarios, pero co hándicap de que só se poden compartir arquivos de ata giga e medio -é o que pesarían tres capítulos dunha serie ou unha película de hora e media-. É certo que a aplicación pechou moitas canles, pero, do mesmo xeito que á hidra á que por cada cabeza que lle seccionaban xurdíanlle dúas, en Telegram por cada canle clausurada xorden varios, unha circunstancia que se suma á facilidade coa que se poden atopar. O certo é que, a dicir dalgúns expertos policiais, o futuro da piratería podería atoparse nunha sorte de migración dos portais web convencionais a estas canles.