A «coach» e autora de «Cre en ti» afirma que hai medo ao éxito por descoñecelo en grandes doses
23 sep 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Rut Nieves deixou aos 37 anos a súa profesión de arquitecta para atoparse a si mesma. Agora, en lugar de deseñar as estruturas de edificios, dedícase a traballar coa mente humana «para ensinar ás persoas a que constrúan os seus soños». Nese obxectivo enmárcase o seu libro de autoaxuda Cre en ti (Planeta).
-Fala de crer nun. Tanto dubidamos de nós mesmos?
-Creemos máis no que nos din os demais e nas circunstancias que en nós mesmos. Pensamos que o externo ten máis poder, por iso é tan importante escoitarnos e crer en nós para deixar de depender do que din.
-Vivimos cara aos demais?
-Tendemos a vivir para agradar aos demais, para obter fose todo o que necesitamos: o recoñecemento, o cariño, a aprobación, a protección... Iso é o que se nos ensinou culturalmente.
-Di que o valente na vida é escoitar ao corazón e facerlle caso a pesar do medo. É leste o principal elemento coercitivo?
-A mente evita o cambio. A misión da mente é protexernos, entón, todo o novo nos asusta. É normal que o descoñecido nos asuste, por iso a mente trata de manternos protexidos. É como unha nai moi protectora que intenta convencerche de que non fagas nada diferente porque así nos ten a salvo. O problema é que se facemos todo o que a nosa mente nos di non seremos nunca felices, porque non é a súa misión. A misión de facerte feliz é túa, entón, o medo é a principal razón pola que permanecemos inmóbiles nas rutinas.
-No libro alude ás crenzas, canto nos coaccionan?
-O 95 % da nosa vida está condicionada polas crenzas que temos respecto ao home, á muller, ao diñeiro, á parella... Todo aquilo que escoitamos durante a nosa infancia é o que configura o noso sistema de crenzas. É coma se estivésemos a funcionar cun software de fai 30, 40 ou 50 anos. Esas crenzas o que fan é condicionar as nosas decisións á hora de vivir. O problema das crenzas é que non as cuestionamos, tomámolas como verdades absolutas e baseamos as nosas decisións sobre ideas que son falsas.
-Sorprende que afirme que temos máis medo ao éxito que ao fracaso.
-Iso é porque o medo é como as capas da cebola. O máis superficial é o medo ao fracaso, que é do que somos conscientes, pero o máis profundo de todo é ao éxito, porque é o gran descoñecido para nós en grandes doses. Todos experimentamos pequenos ou grandes éxitos, pero non é algo que permanece nas nosas vidas.
-Como se consegue romper aos 37 anos co seu traballo?
-Fai falta valor, pero o que de verdade fai falta é estar farto, pasarse moitos anos farto. Cando non podes máis, dáche igual todo, porque xa che fartaches. Entón, podíame máis o valor que o medo. Tiña 37 anos e non me imaxinada dez máis facendo o mesmo.