Montserrat Fernández, nai de acollida: «Os bebés que acollemos únennos e axúdannos a educar aos nosos fillos»
SOCIEDADE
Galicia conta con 302 fogares abertos a acoller menores temporalmente
20 sep 2017 . Actualizado ás 19:22 h.Fai trece anos Montserrat Fernández viu un cartel en Oviedo . «Búscanse abrazos», leu. Era o slogan dun programa de Cruz Vermella que buscaba familias para acoller a menores que, por distintas razóns, non podían ser atendidos temporalmente polos seus pais ou por familiares próximos. Non traballaba fóra e durante toda a súa vida quixera achegar o seu gran de area á sociedade. Falouno co seu marido e deron o paso de ir a un curso enfocado a potenciais fogares acolledores. Desde o 2004 Montse e o seu esposo levan dando os seus abrazos a nenos. A maioría son bebés como o pequeno que hai uns días apareceu no interior dun colector de lixo en Ourense.
Agora teñen en acollida a unha nena de dous anos e a un pequeno de só quince días. Polas mans desta muller que desde hai uns anos vive en San Cibrao das Viñas pasaron 15 bebés. Algúns quedáronse un par de semanas, outros estiveron varios anos. «Houbo un que estivo dúas semanas, mentres a súa nai recuperábase do parto. Aínda que a norma indica que o recomendable é que sexan estancias temporais, outro quedou ata os 5 anos», lembra.
Os dous nenos que ten agora en acollida son parte dos 222 que, segundo os datos que manexa a Consellería de Política Social, foron acollidos durante o primeiro semestre do ano por 170 fogares que non tiñan ningún tipo de lazo con eles. A Xunta dispón de dous programas diferentes para acoller a menores. Por unha banda, está o que lles busca un oco na casa de alguén da súa familia extensa, un programa xestionado por Aldeas Infantiles ao que a Xunta destinou no 2016 151.679 euros. Normalmente é a primeira alternativa dos servizos de menores. O ano pasado foron 1.067 os menores que acabaron quedándose un tempo con algún achegado. Por outro, que vaian a fogares externos. A leste o Goberno galego dedicou 330.000 euros.
Cruz Vermella é a encargada de programar en Galicia este último. Dispón actualmente dunha carteira de 302 familias acolledoras na comunidade, pero son necesarias máis. Por que? «Non todas valen para coidar a todos os que precisan un fogar temporal -explica a coordinadora de Familias Acolledoras desta oenegué, Mónica Castelao- A razón é que hai desde bebés a rapaces que teñen 17 anos. As características duns ou outros non son as mesmas, sen dúbida. Os bebés non poden estar con alguén que traballe porque aínda son pequenos para ir á gardería; cando son estancias temporais curtas, o mellor é que non cambien de colexio, entón convén alguén que estea na zona onde vivían cos seus familiares... Os grupos de irmáns tamén han de ir a unha casa máis grande porque o conveniente é non separalos... ».
Para Montse, por exemplo, o ideal son os bebés. Acolle a nenos de menos de dez anos, a idade do seu fillo máis pequeno: «É algo que hai que acordar con toda a familia. Ao coidar a nenos máis pequenos, os meus fillos tamén son responsables deles. Isto é algo que nos axuda a educalos cuns valores que non palparían tan de preto doutro modo porque non cabe dúbida de que desta forma comparten todo con eles. Desde os xoguetes que teñen aos libros, a casa e aos seus pais». Por experiencia anima a outras familias a facer o mesmo. «Hai moitos que non o fan polo medo á despedida, pero hai que pensar que cada día temos que enfrontar moitas despedidas. Temos a casa chea de recordos», comenta. E non deixa de recomendar a outros que o fagan.
«Son nenos como todos, a diferenza é que durante un tempo os seus pais non poden facerse cargo»
Coidalo, alimentalo, educalo durante un tempo e, sobre todo, non esquecer que hai que garantir o dereito dos menores a estar nun fogar adecuado para o seu desenvolvemento, son as cousas que non pode esquecer calquera familia que se converta en acolledora. Para selo non hai máis que ter vontade porque todos poden achegar o seu gran de area.
A coordinadora do programa de Cruz Vermella, destaca, sobre todo, que hai que lembrar que «son nenos como todos, a diferenza é que durante un tempo os seus pais non poden facerse cargo». As razóns polas que non poden son variadas, sobre todo nun momento no que a sociedade cambiou e a rede familiar é, nalgúns casos, moi axustada. «As causas polas que entran no programa son moi diferentes.-explica a coordinadora de Cruz Vermella- Non só proceden de familias desestructuradas. Poden darse casos de que, por unha enfermidade, os pais han de botar man dun programa destes porque non teñen ninguén que poida colaborar con eles...».
En Galicia, as familias acolledoras poden optar a unha axuda económica. Desde a Consellería de Política Social explican que depende dos recursos económicos de cada fogar.
Ademais, dispoñen doutro tipo de vantaxes para a vida diaria. Quedan exentas do pagamento de acceso ás escolas que dependen da administración, poden usar os comedores escolares que dependen da consellería de forma gratuíta, teñen trato preferente en conceptos como vivenda, transporte...