«Hai días que teño que atarme a vasoira para traballar, pero non me dan o retiro»

maría cedrón REDACCIÓN / LA VOZ

SOCIEDADE

Marta P.Carballo / Marco Gundín

Un xuíz concede a incapacidade a unha catalá por doenzas asociadas á fibromialxia; outros perden a súa batalla legal

21 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

A Isabel, nome suposto, recomendáronlle que buscase outro emprego, pero pregúntase onde vai ir con 49 anos despois de ter traballado toda a vida en empresas do sector da limpeza. Nunca tivera problemas ata que hai uns anos, no 2010, comezou a sentir dor. Non tiña forza nos brazos, notaba que lle fallaban as bonecas. «Nunca antes collera unha baixa, pero entón tiven que empezara collelas porque hai días nos que non aguantas. Hai días nos que teño que atarme a vasoira cunha cinta na boneca para poder traballar, pero non me dan o retiro», di. Tras recurrrir a varios médicos, foille diagnosticada fibromialxia. Agora ten, ademais, varias patoloxías asociadas. Desde túnel carpiano ata algunhas hernias discales.

O pasado decembro esgotou un cartucho que gardara ata o final. Despois de anos de dor e de ter comparecido en Santiago varias veces ante o equipo de valoración de discapacidades (EDI) para que lle desen a incapacitación laboral, explica que non lle quedou outro remedio que presentar unha demanda ante o xuíz. O seu caso foi resolto a final de ano. Pero, ao contrario da auxiliar de enfermería de 56 anos que traballaba nun hospital de Barcelona á que recoñeceron estes días unha incapacidade permanente total cunha paga de 1.652 euros ao mes que deberá abonar o Instituto Nacional da seguridade Social, ela terá que continuar traballando. O que ten recoñecido é unha discapacidade do 65 %.

No caso catalán, segundo o bufete Tribunal Médico (representante legal da demandante), a muller sofre fibromialxia e síndrome de fatiga crónica, xunto cunha afectación nos discos vertebrais lumbares, que lle condicionan a súa mobilidade. Ademais, foi diagnosticada dun episodio depresivo grave, con inquedanza e hemicrania, e ten recoñecida unha discapacidade do 38 % pola Generalitat. Por iso é polo que o tribunal teña resolto que «unha fibromialxia en grao tres, concorrente con fatiga crónica», combinadas con depresión e inquedanza, non permiten asumir o traballo que realizaba. 

A asociación galega

En cambio, a Isabel non lle recoñeceron que non pode traballar. Forma parte da Asociación Galega Fibromialxia. da loita deste colectivo, que arroupa a 1.900 mulleres de toda Galicia, está no fomento da investigación, no recoñecemento da enfermidade como incapacitante laboralmente e, ademais, que o Instituto Nacional da Seguridade Social aprobe que aqueles que a sofren poidan ter dereito a cambiar de posto de traballo, pero desempeñando un labor no que teñan calidade de vida. «Non se trata de que dean unha incapacidade laboral a todo o mundo, só nalgúns casos», explica a presidenta do colectivo, Dolores Bermúdez Vázquez. Ademais, quere facer un matiz sobre sentenzas como a de Cataluña. «Polo xeral, cando un xuíz resolve dar a incapacitación laboral é polas patoloxías asociadas, non pola fibromialxia en grado primario como tal. Hai que aclarar iso,porque hai quen pode ter falsas esperanzas». O 13 de maio celebrarán o Día Mundial da enfermidade no hotel Congreso en Montouto (Teo).