«Non vexas o que gasto eu de Galicia, anda que non hai cousas ricas aquí»

Lucio Blázquez é unha desas persoas que adora o seu traballo. Por iso non é de estrañar que aos seus 83 anos siga ao pé do canón. «Vou todos os días ao restaurante pola mañá e pola noite», asegura orgulloso. E enseguida engade que non se cansa dun oficio que comezou a desempeñar cando tiña pouco máis de trece anos. Esa traxectoria halle valido o premio de gastronomía Lola Torres, que entrega todos os anos a Fundación Amigos de Galicia en colaboración co Concello do Grove. A esa localidade arousá desprazouse onte para recoller un galardón «moi bonito polo sinxelo que é». Alí confesouse un namorado de Galicia, e tamén dos seus produtos. Porque aquí atopa boa parte da materia prima que utiliza na cociña do seu restaurante, desde os peixes e mariscos ata as patacas das súas máis que famosos ovos estrelados.

O restaurador madrileño non se cansa de contar historias. De falar de todos os famosos que pasaron polo seu restaurante, «a min todos os grandes cantantes cantáronme en casa: Lola Flores, Carmen Sevilla, Manolo Escobar, Camarón... », asegura. Ou de narrar como era aquilo da hostalería cando empezou. «Cheguei a Madrid con trece anos e pico e xa me metín a cociñar. Todos os días traballaba catorce horas e pagábanme unha peseta ao día. E cada quince días libraba dúas horas», relata. Eran tempos nos que, despois de preparar os seus pratos, púñallos na cabeza para levalos a cociñar «a un forno que había a cen metros, e ás veces caíame a graxa por detrás», lembra. As cousas cambiaron, pero o que non se modificou nin un chisco é a súa paixón polo traballo. «Todos os días me poño na porta para ver saír aos últimos clientes e saber se algún tivo problemas», explica. É a súa parte favorita, a de falar cos que se achegan a probar os seus pratos e ver que están satisfeitos co seu traballo. «Nunca se van descontentos, ao contrario, bótanme moitas gabanzas», presume.

O segredo do seu éxito é sinxelo: «Soño con facelo cada vez mellor». E desvélanos sen andrómenas como elabora os seus ovos estrelados, a receita que o fixo famoso. «Unha boa pataca, un bo ovo, un bo aceite e unha cociña de carbón», explica. Pero hai máis, porque se fan ao momento, pero non teñen ningún segredo máis». «O único é que os fago moi ben e que os copiaron polo mundo enteiro», engade.

Non só os ovos son a súa especialidade. No seu restaurante hai tamén peixes e mariscos que chegan desde Galicia. «Non vexas o que gasto eu de Galicia, anda que non hai cousas ricas aquí. Compro moito peixe, moito marisco, carne de Lugo e, por suposto, patacas», sostén. Aquí ten moi bos amigos, e tamén bos recordos. «Eu viña de rapaz cos meus amigos políticos a comer a Chocolate, a Solla, a Loliña, ao Vilas...», relata. E entre os seus compañeiros de mantel destaca «a Manuel Fraga, a Paco Vázquez...». «Pero se eu son case galego. Moito me gusta a min Galicia de sempre», reivindica. Así que, cando lle poñen unha centola na man para tomar unha foto, non o dubida e, emulando a Nadal cos seus trofeos, simula darlle unha dentada. «A leste comíamo eu...», chancea. Está acostumado tratar coa fama. E iso nótaselle. «Cen fotos diarias fágome eu e coñezo a todas as personalidades», presume. Pero faino cunha naturalidade tal que conquista aos seus interlocutores. Do Grove vaise cunha invitación para regresar na Festa do Marisco. «Non dubiden que, se non pasa nada grave, aquí estarei», promete .

«Eu viña aquí de rapaz a comer a Chocolate, Solla, Loliña, ao Vilas...», relata Lucio

---

---

---