Sorprendente e entretida, a nova obra do creador de «Perdidos» e «The Leftovers» segue os pasos dunha monxa que quere destruír unha intelixencia artificial
20 may 2023 . Actualizado ás 05:00 h.A cantidade de títulos que se estrearon estes días é unha tolemia, competindo e contraprogramándose na oferta dunha mesma plataforma. Moitas referencias van pasar absolutamente desapercibidas, a pesar do dineral que se puideron gastar na produción. Algunha serie que me poida sorprender? Algo decente que poder ver despois dun día complicado? Sin duda, para contestar estes días a esta pregunta que adoitamos lanzar a treo nas redes sociais, hai unha resposta clara: Mrs. Davis, dispoñible no menú de HBO Max. O último de Damon Lindelof, un guionista imparable que formou parte das filas dos creadores de Lost , escribiu a reivindicable e incomprendida Prometheus e perpetrou a exultante versión serializada do cómic Watchmen, unha xenialidade cuxa trama se adiantou a algúns tristes acontecementos da nosa civilización -mantendo o espírito do cómic de Alan Moore e Dave Gibbons-, apunta a figurar nos primeiros postos da lista do mellor do ano.
É orixinal, atrevida e voa libre, coa capacidade de asombrar en cada capítulo con personaxes delirantes cos cales empatizar e situacións que foxen do previsible en pos da aventura. Unha monxa de armas tomar emprégase a fondo para destruír unha intelixencia artificial, un tema de plena actualidade, que domina o mundo en silencio. Para cumprir coa súa ardua xesta debe atopar primeiro o Santo Graal. Polo camiño tópase con Xesucristo, que traballa nun kebab; unha célula de resistencia digna dun cómic de Ibáñez, cuxas manobras orquestrais resultan rocambolescas; un grupo de nazis que tamén queren apoderarse do tesouro para os seus escuros fins, faltaría máis; unha irmandade de mulleres que custodian o activo e están dispostas a todo con tal de salvagardar a súa integridade; un científico tolo illado nunha illa emulando a Tom Hanks, por apelido Schrödinger -por suposto, ten un gato-; e mil e unha tolemias máis. A introdución de Mrs. Davis, un prólogo sensacional que engancha, de entrada, e permite dar un envorco á trama varios episodios despois, deixa nítido o ton da serie, nada doado de soster, fusionando xéneros. Que a historia aguante o tipo é unha virtude encomiable. Hai ramallazos de Monty Python e un humor irónico, a intres tontorrón, empapa cada secuencia, onde irrompe certo surrealismo sen molestar, máis ben todo o contrario: pode lembrar a Predicador , a adaptación do cómic, ou a Dirk Gently, tristemente cancelada tras dúas tempadas fantásticas.
Ademais, logra inquietar cando toca. Os momentos nos cales a irmá casada con Jesús, quen lle encomenda curiosas misións baixo o mandato de «o xefe», a quen nunca vemos, fala coa IA, remite á invasión dos ladróns de corpos. É arrepiante como se comunica a gran vilá, que dá nome á serie, a través dun pinganillo na orella que hipnotiza aos simples mortais. Lindelof, aliado nesta ocasión coa guionista Tara Hernández (The Big Bang Theory, O mozo Sheldon), escribiu xunto a Nick Cuse o guion da caza, un caramelo de Blumhouse, produtora especializada en cine de terror -acaba de estrearse O club do odio, directamente en Filmin, dando moito de que falar-, onde varios descoñecidos se espertaban nun bosque, totalmente desorientados, e ían caendo un a un en mans duns excéntricos desalmados, un grupo de ricachones aburridos.
Horror e política, con dobres lecturas e uns diálogos punzantes, dábanse a man nunha comedia macabra protagonizada por Betty Gilpin, quen xa brillase en Glow e aquí encarna extraordinariamente á relixiosa que non acepta nunca que os plans saian mal. Co ceño engurrado, nada pode pararlle, por moi estrambótico que sexa.
Un relato imparable
Agora que copa os medios a folga dos guionistas en Hollywood, confirmando que é a especie máis maltratada do sector audiovisual, a pesar de que as ideas son o primeiro, unha serie como Mrs. Davis chama a atención poderosamente, cunha premisa disparatada que funciona e permite dar xiros sensacionais a un relato que vai crecendo imparable, cun casting á altura duns roles deliciosamente excéntricos (David Arquette, Margo Martindale, Jake McDorman, Andy McQueen, Katja Herbers...). Hai misterio in crescendo, instantes absurdos que non deixan indiferente e un sentido da narrativa inspirado e nada encorsetado. A liberdade creativa é necesaria para emocionar e marabillar ao espectador acomodado. Necesitamos que nos desconcerten, que nos atrapen, que nos incomoden, conmóvannos e impresiónennos como público. Nese sentido, unha ficción como Mrs. Davis é algo máis que un simple xoguete para matar o tempo e toda unha novidade nunha grella que parece esgotada.