Daniel Grao: «''HIT'' aspira a crear debate e falar de cousas incómodas sobre adolescentes»

beatriz pallas REDACCIÓN / LA VOZ

PRATA O Plomo

FEDERICO CALVO GUTIERREZ

A 1 estrea este xoves a segunda tempada da serie, que se traslada de Madrid a Puertollano e centrarase na FP

20 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Hugo Ibarra Toledo, HIT, cambia as rúas da capital por un instituto público de Puertollano e aos alumnos máis violentos dun centro de secundaria polos estudantes desencantados dun curso de Formación Profesional nun contexto social de crise e fracaso. Pero o profesor ao que encarna o actor Daniel Grao promete non tirar a toalla ata sacar o mellor de cada un deles. Ou polo menos intentalo. A 1 de TVE estrea mañá xoves a segunda tempada desta serie que leva os problemas da adolescencia e o sistema educativo ao horario de máxima audiencia.

-O profesor HIT é o nexo de unión entre a primeira e a segunda tempada da serie. En que evoluciona?

-HIT é un personaxe que gozo moitísimo interpretando. De cara á segunda tempada, falando con Joaquín Oristrell, creador da serie, necesitabamos algo para non ter a sensación de estar a alongar a primeira. Ocorréuselle este cambio de contexto que se produce non só a nivel educativo ao irnos a unha FP, senón tamén a nivel social, ao irnos de Madrid a outra España máis rural e menos contada na ficción, de modo que tamén supuxese unha evolución no arco do personaxe. Non cambia, porque HIT é HIT e sempre o será, pero si vemos a un HIT máis vulnerable, máis fráxil emocionalmente. Xa non tería sentido empezar como a primeira, onde era máis fanfurriñeiro e mesmo soberbio na súa charla TED. Xa lle baixaron os fumes todas as problemáticas coas que se atopou o curso pasado e o propio camiño que tivo que facer el. O que me parece bonito é que non é alguén que teña a vida resolta, senón que se expón as mesmas cousas que lles fai exporse aos alumnos e non sempre acerta. Iso me paree honesto no personaxe. De feito algo que imos ver nel ao comezo da tempada é esa sensación de fracaso, de perder e ver que as ferramentas de antes non lle funcionan. Lembrábame moito ao meu traballo como actor. Dá igual as veces que teña feito unha función de teatro se esta noite me subo a escena e sinto outra vez esa vertixe e esa sensación de que non se se me vai funcionar o que me funcionou onte. Teño que facer unha función nova cada noite. A Hit pásalle o mesmo, vén a este novo sitio e dáse conta de que non é cuestión de aplicar unha fórmula, senón que ten que coñecer aos seus alumnos. Estamos un ano despois da pandemia nun contexto onde impera o desencanto, co peche dunha fábrica e pais en paro. Vai intentar ilusionar a eses mozos e vaino a ter difícil.

-Na primeira tempada chegaba á escola en ton ameazante. E no avance da segunda pregunta «tédesme miedito?». É o medo o seu camiño para impor a autoridade?

-Non, non é a forma. Pero creo que na primeira tempada non se trataba tanto de atemorizalos, senón de seducir a aquela cuadrilla de nove violentos, os nove casos graves do instituto. El entende que se ti me retas, eu vouche a retar tres pobos máis, pero como forma de seducilos para que eles dixesen: «What? Este non é un profe máis, ponse tan macarra como nós». Neses segundos onde o alumno non entende que está a pasar rompe o sistema establecido. Logo vemos que el era en realidade todo o contrario. Había un namoramento deses rapaces, lévaos a estudar á súa casa, invítaos a cear, empatiza con eles, mergulla no caso emocional de cada un e intenta axudarlles. Creo que ás veces se pasa, pero en última instancia o fin xustifica os medios. É un movemento de amor e esperanza porque cre neles. El nunca tira a toalla e vai descubrindo como se ti crees nestes mozos, eles mesmos empezan a crer en si mesmos e o cambio empeza a producirse.

-A primeira tempada de «HIT» proxectouse en moitas clases do país. Deu pé a pór sobre a mesa temas que non son doados de abordar en clase ou en familia...

-Ao que aspira a serie é a crear debate e a que se poida falar de cousas que ás veces son incómodas. O máis bonito como actor que me está pasando é que hai xente que se me achega, pais que me din que a ven cos seus fillos e ás veces non se atreven a falar de segundo que temas, pero non lles fai falta. Míranse de esguello e creen entenderse un pouco máis porque a serie os aproxima. Nese sentido é moi honesta e non é partidista. Cóntache como o está vivindo o rapaz e tamén os pais e podes entender ás dúas partes. Establecer o debate e animar a que haxa comunicación é o primeiro paso. Logo cada familia falará ata onde poida ou considere, pero invita a iso. Outra cousa moi bonita son os mozos que me buscan por redes e mándanme mensaxes por privado dicíndome que están pasando algunha adicción, algúns mesmo ingresados, e fano para dar as grazas. É moi emocionante. O mero feito de que che poidas expor algo que sucede na túa casa é interesante, coñecer o outro punto de vista, a que pode responder esa agresividade, eses vínculos que se fan entre o emocional e o estudantil. O personaxe de HIT é a bisagra entre ambos, porque segue tendo ese carácter adolescente que lle permite estar pegado a eles, crendo neles, aínda que é un adulto e ve necesario un cambio social.

-Cambia o bacharelato pola FP, a capital polo pobo. Os problemas son os mesmos?

-Si, hai cousas que son clásicas. Recordo cando eu estudaba BUP e en clase de Ética falabamos da homosexualidade e a homofobia e que iso siga estando aí como problema actual me parece moi triste, porque cando eu tiña 16 xa parecía superado. Hai cousas que teñen que ver co nivel de conciencia das persoas, coa calidade humana, non co ano en que vivamos nin coa modernidade. E iso non se ensina nos colexios. Imos a golpe de ideoloxía, de identificación e non facemos ás veces o proceso de mirar e pensar por que che acende un determinado comportamento, por que non toleras ao de ao lado, que pasa en ti. Esta segunda tempada é atractiva porque reflectimos outra España, a estética manchega dálle un aire de wéstern e, a nivel crítico do sistema educativo, sérvenos para pór no foco na FP, que está aldraxada e esquecida. E contar esoutra España que tamén está deixada de lado. Dramaticamente o personaxe non o pasa ben porque non está na súa casa, está nun contexto hostil e isto axuda a ver outra capa nel.

-É difícil facer unha critica ao sistema educativo en horario de máxima audiencia?

-É o cóctel atractivo de HIT, que demostra que se pode entreter e emocionar ao público e pódese ser crítico ao mesmo tempo. Nese sentido estou moi agradecido a TVE por non ter metido baza en ningún dos temas que abordamos e algúns son moi incómodos. Hai mesmo temas políticos, da extrema dereita ou do nacionalismo, e sempre tivemos luz verde. Iso é moi de agradecer, porque hai medo a tratar segundo que temas na ficción, coma se iso fose apartar ao espectador.