A fórmula de catro directores para renovar «Historias para non durmir»

Marcou a toda unha xeración de espectadores. Historias para non durmir, do gran Narciso Ibáñez Serrador, foi o Alfred Hitchcock presenta da nosa televisión. Con aquelas tramas de baixo orzamento, a miúdo inspiradas en relatos curtos de mestres da ciencia ficción e o terror, Chicho asustou e divertiu aos millóns de incautos que se deixaban seducir pola entón pequena pantalla. A serie antolóxica volve agora da man do seu fillo Alejandro como produtor e con catro destacados directores detrás das cámaras: Rodrigo Cortés, Paula Ortiz, Paco Praza e Rodrigo Sorogoyen.

A ficción chegará a Amazon Prime Vídeo o 5 de novembro e, nun futuro, poderase ver en aberto en TVE . Non hai, iso si, novos argumentos.

Cada cineasta escolleu unha das historias que xa dirixiu o realizador de orixe uruguaia e refíxoa ao seu gusto. «O que nos interesou é que cada un tiña o permiso de facer unha historia radical e rabiosamente persoal -conta Rodrigo Cortés, responsable da broma-. E que, ao contrario que Chicho, nós iamos dispor dos medios e os recursos necesarios para desenvolvelas ao noso xeito». O seu episodio, un entretido relato de suspense ao redor dun triángulo amoroso, segue os pasos dun adiñeirado bromista (Eduard Fernández), a súa esposa (Nathalie Poza) e a man dereita daquel (Raúl Arévalo). Exquisitamente rodado e interpretado, perde fol cara ao final, cunha resolución menos enxeñosa que a do propio Chicho.

O certo é que para estes cineastas Chicho sempre foi «o do Un, dous, tres... e non tanto as Historias para non durmir que viamos entre as regañas, de forma furtiva». Redescubierta a súa obra, Cortés asegura que a que lle marcou máis «é a cinematográfica, porque as Historias as fixo cos medios que puido, moitas veces nun par de días de rodaxes, con decorados reciclados e con actores capaces de soster vinte minutos de diálogos, mentres que nas súas películas mostra un cineasta plenamente formado e superdotado». Ao seu xuízo, A residencia «é unha película magnífica en termos de angulación, uso da luz, atmosfera, interpretación e montaxe». E Quen pode matar a un neno? «é un salto cuántico de modernidade». 

Coincide con Cortés, Paula Ortiz, a directora da longametraxe A noiva. «É certo que non pertencemos a esa xeración, pero a nada que che guste o cine de xénero acabas caendo na súa figura. Só fixo dúas películas e fíxache o calado que tivo. Chicho tiña esa pasta do pioneiro, a valentía de abrir novos camiños no cine e nunha televisión gris e artesanal», afirma.

Ortiz asinou un dos episodios máis mitificados da ficción: O asfalto. Neste caso, a vítima de tan temible trampa é un rider (Dani Rovira) que está a facer a súa última repartición antes de acudir ao xinecólogo coa súa esposa (Inma Cuesta ). O máis sorprendente é que a pesar do alegórico da formulación, o episodio, escrito entre Manuel Jabois e Rodrigo Cortés, funciona que dá xenio.

«Devolvelo á vida»

Máis sorprendente é a decisión que tomou Paco Praza á hora de levar a cabo Freddy, unha das historias que Chicho abordou nos oitenta, cando RTVE deu luz verde a unha nova quenda de episodios de Historias para non durmir, esta vez gravados en vídeo -hai algunha que outra chanza respecto diso na peza de Praza-. O cineasta non fixo un remake ao uso, senón que escribiu unha historia que transcorre nos oitenta, nun universo no que Chicho é un personaxe de ficción (Carlos Santos), que regala a un ventrílocuo fracasado (Miki Esparbé) un boneco para tratar de cambiar a súa sorte. «Para min era especialmente ilusionante porque era devolvelo á vida», afirma o director. Santos está espectacular, sen caer na caricatura, e o capítulo resulta redondo. 

Non houbo, di Praza, maior presión por adaptar estas historias do mestre. «Máis que respecto, vívelo con ilusión porque é como poder revolcarte no legado de alguén a quen admiras. É moi bonito porque é case como reescribrir algo que che pareceu interesante, en lugar de partir de cero», asegura.

Cabe preguntarlles se nestes proxectos xorde unha especie de pique ou de competencia sa. «Sanda non», responde entre risos Praza. «Somos amigos», contesta Paula. «A verdade é que somos unha xeración de cineastas un pouco estraña, porque eu creo que nos axudamos sempre», di Cortés.

«E sempre tivemos a sensación de que hai tortilla para todos e que o éxito duns non propicia o fracaso doutros, en absoluto, senón sinerxías e desde o primeiro momento habemos feito un grupo para falar entre nós e sentirnos protexidos», conclúe Cortés.

---

---

---