O escritor e personaxe televisivo asina a serie «Maricón perdido», unha imaxinativa ficción autobiográfica
18 jun 2021 . Actualizado ás 19:01 h.Roberto Enríquez (Madrid, 1971) conta en Maricón perdido que supuña crecer na España de finais dos 70 e principios dos 80 sendo un rapaz gordito e homosexual. A súa salvación foi converterse en Bob Pop, escritor e personaxe televisivo que asina a serie de ficción autobiográfica máis imaxinativa e sincera do ano, que TNT estrea este venres.
-Non dulcifica o seu pasado, isto non é «Cóntame».
-En absoluto. A nostalxia é profundamente reaccionaria, non hai nada bo nela.
-De verdade a súa nai dedicábase a visitar pisos piloto nas zonas nobres de Madrid?
-Lle flipaban. O peor é que eu pensaba de neno que eran pisos que pertencían a pilotos de aviación, que como se pasaban o tempo voando deixaban as casas baleiras.
-Ao seu pai, encarnado por Carlos Bardem, nunca lle vemos a cara.
-Tíveno moi claro desde que escribín o guion. Non quería volver ver a cara ao meu pai nin na ficción.
-Estamos acostumados ver homosexuais en televisión, pero case sempre son triunfadores.
-Si, é o éxito como un prezo a pagar. A túa forma de redimirte como homosexual é ser excelente, moito mellor que os demais. Por iso houbo tantos casos de homosexuais soados.
-Entón é vostede tamén un triunfador.
-Eu sinto que en certo xeito triunfei. A forma na que pago a miña débeda coa sociedade como marica é o éxito. Para min, o éxito é que me escoiten. Foron tantos anos sen levantar a voz por medo a que me pillasen a pluma e burlásense de min...
-Vostede non actúa.
-Na vida? Creo que non. Digo como Candela Pena: son moi mal actor para a vida.
-Sofre esclerose múltiple. A enfermidade ten cabida na serie.
-Durante moito tempo deille as costas, pero chega un momento en que a enfermidade chega e imponse. Pode parecer frívolo, pero que che obrigue a quedar quedo fórzache a pensar máis.
-Como está?
-Con medio corpo paralizado, imos, débil. A enfermidade é un proceso progresivo, non se onde me vaime levar. Teño un bo neurólogo, fisioterapia. Fago todo o que podo para estar o mellor posible. É unha incerteza brutal que xa non me dá medo.
-Ése mellor cando se sofre?
-Non. Hai un momento no desencanto no que Leopoldo María Panero conta a súa experiencia no manicomio de Mondragón. E di que os tolos eran unha banda de fillos de puta. A dor non che fai mellor.
-Creo que é a primeira vez que vexo na ficción española unha sauna gai ou escenas de «cruising».
-Xa era hora. A min, como National Geographic marica, paréceme moi interesante. Son unha autoridade en saunas e cruising e víame obrigado a compartir o meu coñecemento de tantos anos. Eu cheguei a ir ao Retiro a follar en xaneiro á un da mañá. Hai que ter moita afección.
-Un rapaz gordito e homosexual teno hoxe máis doado que a finais dos 70?
-Creo que si. Segue habendo indesexables, pero cada vez son máis os aliados, a xente cariñosa. O mundo é un pouco menos hostil.