Javier Ruiz Caldera: «Estamos a recorrer a efectos especiais para poder rodar»
PRATA O Plomo
O director está a cargo de a serie «Mira o que fixeches», que se despide na súa terceira tempada
28 jun 2020 . Actualizado ás 10:00 h.A familia crece na terceira e última tempada de Mira o que fixeches, comedia creada e protagonizada por Berto Romero , e con ela crece tamén a súa ambición técnica e narrativa. Javier Ruiz Caldera (Barcelona, 1976), director de éxitos de despacho de billetes como Superlópez, Spanish Movie e 3 vodas de máis, volve pórse detrás da cámara nesta serie de Movistar que destapa o día a día da paternidade conta con vocación realista.
-Como se concibiron os prólogos de xénero que preceden a cada novo capítulo?
-Esta tempada tiñamos claro que ía ser a última e, a modo de conclusión, queriamos recuperar o espírito das dúas primeiras e recoller a testemuña das cousas que nos gustaron. E unha das cousas que nos gustaron moito da primeira eran esas fantasías e viaxes no tempo cos que se xogaba na estrutura. Recuperámolo a modo de prólogos que funcionan como pezas independentes, pero que contan moito de cada capítulo, viaxando a un pasado prehistórico, a un futuro postapocalíptico ou mostrando un presente alternativo. Foron secuencias cunha ambición técnica moi pouco habitual na ficción televisiva española, pero moi divertidas e complicadas. Para min foi moi refrescante empezar con esta bomba que vai a descolocar ao espectador.
-«Mira o que fixeches» non é unha sucesión de chistes propia dunha comedia ao uso.
-Si, é algo que xa se intuía nas tempadas anteriores. Un ve unha serie creada por Berto Romero e protagonizada por el e agárdase que sexa o que coñece de Berto, ese humorista brillante co que che vas rir todo o intre. Pero esta serie dá algo máis. Ese humor é a porta de entrada, pero vira cara a lugares máis dramáticos, emotivos ou mesmo arriscados polo que conta. Xa desde os prólogos queriamos que o espectador estivese aberto a ese cóctel de xéneros sempre coa comedia por diante.
-A metaficción é unha das características que subxace en toda a serie. O adiviñar ata que punto o Berto da serie coincide co auténtico.
-É outro dos temas que se recolle da segunda tempada. Os personaxes xa están cansos da serie que grava Berto. Di o personaxe de Sandra que está «de metaficción ata o cona», porque xa xera confusión o feito de que que os fillos saen na serie, outros se queixan porque non saen co seu propio nome e é algo moi divertido. Xogámolo de novo desde outra perspectiva, pero é tamén un aceno de identidade.
-Como foi o rodar con nenos e, especialmente, con nenos que se portan mal?
-Cando lin o guion iso foi o que máis me asustou. Había secuencias con 17 persoas e a iso sumabámoslle o fillo de Berto, os xemelgos, máis os curmáns e os sobriños e os amigos. Iso é incumprir unha das grandes regras, pero nesta tempada eran moi importantes os nenos. Léana moi gorda con lume, auga, papel de váter e iso había que ensinalo. Non vou mentir e dicir que eran nenos anxelicais. Eran nenos con todas as súas consecuencias. Afortunadamente eran marabillosos na súa condición de nenos e podiamos controlalos polo menos durante a rodaxe. Un neno non finxe é real sempre, xoga diante da cámara e é pura verdade. E todos os que somos pais vemos que a serie non está tan lonxe da realidade.
-Como está afectando a pandemia ao mundo da ficción e as rodaxes?
-Non vou caer no erro de facer prognósticos para equivocarme, como se está vendo que pasa constantemente cando se fai calquera tipo de plan nesta situación. Do que si podo falar é de como está o presente e as rodaxes inmediatas e é unha situación complicada. Está a rodarse cunhas circunstancias e unhas precaucións que son imprescindibles, pero que complican moito o orzamento e o resultado. Estamos a usar efectos especiais para rodar unha conversación de dúas persoas que están en pantalla a menos de metro de distancia. Algo que antes non era un problema agora estao sendo e está condicionando os guións. Sobre todo dáme pena porque é un investimento que non chega ao espectador, que non vai apreciar ese efecto especial que estamos a usar para facer que un sitio estea cheo de xente. E é un orzamento que se vai. Se xa temos presupostos moi limitados, esta situación está encarecendo o produto. É unha pena, pero son precaucións que hai que ter e agardemos que todo vaia a mellor e que volveremos rodar escenas de amor e de bicos con normalidade en breve. Esa é a parte complicada. Por outra banda, o que pasou nesta pandemia é que a xente estivo consumindo tanto contido audiovisual que se está esgotando e as plataformas estannos pedindo novidades e rápido. Ou sexa que traballo para o cine e a televisión vai haber. Así que a ver que facemos para encher a grella de contido e a ver que tipo de produto apetece facer, que consecuencias vai ter en todos nós, que guións imos escribir e que historias imos contar. Temos que asentar todo isto que pasou.