Xuízo por combate: Foi un fracaso a última tempada de «Xogo de tronos»?

En contra

Elas non tiñan elección

Claro que non. Claro que non che sentiches ben cando a apuñalaches mentres lle dicías que sempre sería o teu Reina . Fixéchelo de fronte, aínda que en realidade foi por detrás. Elas non teñen elección, verdade? Esta última tempada resúmese nesa frase que lle espetas a Tyrion na súa cela cando che pregunta que pensan as túas irmás sobre o reinado de Daenerys Targaryen: «Elas non teñen elección». Durante seis capítulos non vimos máis que unha escena: Homes decidindo cousas. Decidindo que a Rompedora de Cadeas está tola e que a súa noción de Xustiza, que antes acirraban, agora que acariña o Trono de Hierro coas súas mans, agora está equivocada. Decidindo que quen ten dereito a gobernar es ti, o bastardo fillo dunha Stark e un Targaryen. Decidindo que Khaleesi non está preparada. Agora resulta que na guerra só morre xente cando son unhas histéricas as que mandan. Decidindo que a Reina hase trastornado. Que hai que arrebatarlle a coroa. Decidindo o próximo Rey , e que a partir de agora votar. De todas opcións, por suposto. É o único Stark home o que ten que cinguirse a coroa. Polo amor de Deus, se ata toma decisións Verme Gris, que ata fai tres capítulos nin sequera abría a boca.

Non pasa nada, no fondo hai un pouco de xustiza en toda esta sucesión de señores decidindo cousas. O anonimato eterno de Tyrion, o auténtico conspirador que se pon a capa de dignidade cando máis lle convén aos seus intereses. E esa cara de estupor cando descobre que non, que o seu nome non aparecerá nas crónicas. Ti, Jon Snow, o heroe atormentado que estaba chamado a ser o salvador das sete patrias, ao final quedas como estabas. Non tomarás esposas, non terás terras nin procrearás fillos. O inverno achégase. Empeza o teu garda. E sobre todo, que o Norte non esquece. E nai miña, que ben lle queda a coroa a Sansa.  

A favor

Non hai nada tan poderoso como unha boa historia

Rematou Xogo de tronos. Finalizou a nosa primeira viaxe televisiva a Poñente. Dicimos adeus a unha serie extraordinaria, que nos deixa orfos de personaxes carismáticos, loitas descarnadas polo poder, poderosas narracións visuais, música memorable, batallas espectaculares, momentos épicos... E á excesiva polémica que a acompañou esta última tempada?

Cada cidadán alberga no seu interior un seleccionador. Polo visto e lido, tamén podemos dicir que esconde un guionista. Vivimos tempos de miradas estreitas. Se algo non se axusta ao noso esquema, ás nosas expectativas, rexeitámolo. Ese é o principal problema que sufriu Xogo de tronos. Queriamos o final perfecto, pero ese non existe. Viamos a Daenerys como unha campioa do mundo. E non lle vimos a sombra. Sabíase, polas palabras do escritor que deu vida aos libros, que asistiriamos a un epílogo agridoce, sorprendente. E iso tivemos.

Ninguén comerá perdices nos Sete Reinos. Iso é coherente coa formulación orixinal de George R.R. Martin, que superaba o clásico esquema binario. E co exhibido polos creadores da serie na maior parte dos episodios: incluso os bos tiñan puntos escuros; case todos os malos, motivos e causas. Cando abandonaron ese camiño, a serie quizais perdeu o dereito á matrícula de honra, pero nunca deixou de ser sobresaliente. 

Quizais esta tempada final poida parecer apresurada e, por momentos, algo caótica. Pero non lle ocorre nada diferente á 7. Comparten puntos fortes (o poderío visual, momentos de gran impacto como a última escena de Drogón e Dany ou os grandes diálogos). E tamén os débiles: a ruptura da coherencia interna, as viaxes instantáneas e certos momentos ridículos explícanse cunha sinxela razón: quedaron sen os libros. E iso non se pode compensar. Como di Tyrion no epílogo, non hai nada «tan poderoso como unha boa historia». E esta, a pesar dese lastre, foino. De principio a fin. Eu non teño dúbidas: botaremos de menos Poñente.