Máis aló de calquera decepción ou satisfacción, a historia da televisión viviu esta madrugada un momento histórico: miles de espectadores trasnoitaron para asistir ao final dunha era, o maior fenómeno televisivo da última década (Prepárense: veñen spoilers)

María Viñas
Licenciada en Xornalismo pola Universidade Complutense de Madrid. Máster de Edición Xornalística na Ecuela de Medios de La Voz de Galicia. maria.vinas\lavoz.es

Polo menos non foi todo un soño. Tras oito tempadas alimentando sofisticadas tramas que, ao final, resultaron ser rúas sen saída -tanta conxectura para nada-, Xogo de tronos resolveu esta noite o futuro de Poñente cun capítulo moi bonito de ver, claro que si, pero apresurado e baleirado de todo contido complexo: o atallo para pechar esta folletinesca historia medieval foi correcto, e xa. Moito lerele e pouco lirili. Tivo algún momento delicioso, escaso aínda que reconfortante, emotivo e ocurrente no que a palabra se impuxo á acción e funcionou, pero tampouco demasiado, tampouco para botar foguetes. Onde quedou a épica, especialmente a medida que o episodio ía avanzando? En serio era Bran «o Tullido», rei dos Seis Reinos, a agridoce conclusión prometida? Quen llo ía a imaxinar; moi poucas quinielas serias contemplaban tal opción.

Aínda por riba dos puristas, o nomeamento nada tivo que ver con liñaxes nin profecías. Non é que así o preferísemos, é que nos fixeron crer que disto ía Xogo de tronos, dun futuro que se non estaba escrito, si polo menos esbozado nun intrincado atlas do poder asucado de ramas genealógicas. Pero nanai da China . Quen sabe que pasará neses dous tomos que tan a recado garda, xa sexa na súa cabeza ou no forno, listos para publicar, George R.R. Martín, pero os creadores da adaptación televisiva de Canción de Xeo e Lume pasáronse polo forro estirpes e tradicións, optando por un réxime democrático que foi sorprendente e, por que non recoñecelo, orixinal -«os reis non nacerán, serán elixidos»-, pero tamén un grolo descafeinado, un xiro que de delicado é case cómico, e que acaba cargándose o impresionante arranque do capítulo final.

Xogo de tronos retomou o seu desenlace facendo cómputo das consecuencias do alleamento mental de Daenerys a través dos ollos de Tyrion e de Jon que, mustios, arrincan o episodio percorrendo un masacrado Desembarco do Rey . Cobre a cidade un manto branco que máis parece neve que cinza e que xa quixese Pompeya; todo ruína, corpos calcinados, costas en carne viva. Pletórico, Verme Gris segue ao seu, cortando cabezas, aínda trastornado e máis leal ao amor que seccionou de raíz a Montaña que á devoción que sente por unha raíña coa que tanto se lle enche a boca.

Snow intenta sen éxito pór algo de cordura nun terceiro tempo que pinta feo, máis despois do discurso de quenda da agora soberana: a Targaryen, con aires fascistas e de impecable negro, aplaude chea de orgullo e satisfacción aos seus guerreiros -de onde saíron tantos?-, nin rastro do xesto estreñido e desesperado co que guiou á súa descomunal mascota sobre a capital dos Sete Reinos para acabar esmagando a Cersei -que non, non estaba de parranda- e, de paso, a todo distrito adxacente á Fortaleza Vermella. A liberadora de escravos rompeu a roda. E non parará de facelo, que non hai mal -convéncese si mesma- que por ben non veña. Ea, pois resulta que non estaba tola, que sabía ben o que facía, conclúen tras tal grandilocuente homilía o par que fai balance de danos.

Para un destes dous, as cousas pintan feas. Daenerys «a xusta», que nada tolera menos que a deslealdade, condena ao anano -que, en estado de graza, arríncase o emblema de Man da Reina e guíndao ao chan-, convencida de que lle traizoou ao intentar axudar a Jaime e, de rebote, a Cersei. A desalentadora sanción conduce a unha das escenas máis transcendentais de todo o capítulo, unha conversación entre Tyrion e Jon na que o gnomo ponlle ao fin as pilas ao mozo Neve -«hai veces que o deber é a morte do amor» (cita ao maestre Aemón, outro Targaryen que non quixo o trono)- e desencadea o xiro máis inesperado dun personaxe que durante unha tempada enteira non se dedicou máis que a lamentarse.

Cando criamos que asistiriamos a unha nova baixada de pantalóns, Jon Snow move ficha: achégase á súa tía e repróchalle a súa crueldade, pero baixa a cabeza, parece asumir a súa autoridade, insiste en que sempre será a súa raíña -moi probablemente non estea a mentir- e entón, cando parece que vai fincar o xeonllo por enésima vez, aséstalle unha puñalada trapera e letal entre as costelas, frontal pero por detrás, retorce a daga e acaba de golpe -así?xa? - coa súa vida. Fin de Daenerys da Tormenta, etcétera, etcétera, etcétera. Nada que ver con aquel formidable asalto de Arya ao Rey da Noite que nos puxo o estómago do revés, pero que Drogon compensa cunha simbólica escena, na que, preso da ira, pero comprendendo a verdadeira razón da morte da súa ama, acaba fundindo o Trono de Hierro -no que non chegou a sentarse nunca a nai de dragóns- sen rozar sequera ao executor.

A monarquía electiva e a independencia do norte

Nun desafinado salto temporal que, con todo, non funciona do todo mal, Jon Snow queda sen trono nin raíña, nin ninguén que lle comprenda. Prisioneiro do xefe dos Inmaculados, o auténtico herdeiro do poder deixa vacante unha praza á que se encargan de atopar dono, tras un intelixente apuntamento de Tyrion, un ridículo conclave de señores, representantes trasnoitados de cada unha das casas nobres de Poñente que se reúnen nas ruínas de Pozo Dragón: aí están os outros tres Stark -Arya, Sansa e Bran-; Edmure Tully, Robert Arryn, lord Royce, Yara Greyjoy, Gendry Baratheon, Brienne de Tarth, Sam Tarly, Davos e o que parece o novo príncipe de Dorne. E en resumo, sendo tan parcos como eles, en cinco escasos minutos deciden quen será rei, que se fai tarde e a ver se vai vir outro Inverno: tras un par de incisivas anotacións das mozas do Norte no que, para decepción de todos, resulta a súa máxima achega ao capítulo e, xa que logo, ao final desta historia -o aviso de Arya a Yara e o desplante de Sansa ao seu tío-, o séquito estipula apoiar a proposta de Tyrion, instaurar unha monarquía electiva e proclamar rei ao rapaz da cadeira de rodas que, por primeira vez, sorrí un pouco. Se é que ti todo isto xa o sabías, bribón. «Non hai nada máis poderoso que unha boa historia».

E arrinca a Transición. O Norte convértese en reino independente: Sansa, dignísima ela, decide facer un Escocia e converter os sete nos seis (e ninguén ten o poder para dicirlle que non) e Jon Snow acaba sendo condenado a unha peculiar cadea perpetua, un desterro na Garda da Noite -«Pero, segue existindo?», pregúntase el, que onte se vía de consorte e hoxe abraza á forza o celibato, expresando en voz alta a dúbida do espectador confundido-. Neste lugar de bastardos e vencidos, ademais de reencontrarse con Tormund e os  salvaxes agárdanlle Pantasma (desorejado tras a batalla de Invernalia) e tamén un muro que só se partiu polo lume do dragón zombi do Rey da Noite, pero que nunca chegou a vir abaixo. 

A última tempada, recap a recap

Na capital de Poñente tamén reaparece Bronn, que agora é señor de Altojardín e conselleiro da moeda, integrante do novo consello que dirixe Tyrion e do que tamén forman parte Brienne -aínda lamiéndose as feridas-, Davos, encargado dos navíos, e Sam, que si, señores, era certo, era o autor do relato, única (e insustancial) teoría que acaba cumpríndose. E Arya? A que un día foi a asasina máis escurridiza do mapa de Xogo de tronos, tan hábil á hora de empuñar unha arma como á de cambiar de rostro, muta como colofón en expedicionaria, que ten guasa a cousa. «Que hai ao oeste de Poñente?”. «Ninguén o sabe, aí acaban os mapas».

Xogo de tronos despídese morno, demasiado compracente. Incapaz de escoller, preferiu optar pola vía do medio. Unha cousa si quedou clara: esta sempre foi a historia dos Stark.