Jesús Cernadas: «A idea impactou e agora todos queren aprender a conducir nun Mercedes »

Olalla Sánchez Pintos
Olalla Sánchez SANTIAGO DE COMPOSTELA

SANTIAGO CIDADE

Jesús Cernadas está al frente de la autoescuela Montecarlo, fundada por su padre en 1978 y conocida por innovar y usar Mercedes como coche para hacer las prácticas
Jesús Cernadas está a cargo de a autoescola Montecarlo, fundada polo seu pai en 1978 e coñecida por innovar e usar Mercedes como coche para facer as prácticas Sandra Alonso

O santiagués aclara a razón pola que a autoescola Montecarlo, con máis 40 anos de historia, suma fieis. Tamén se sitúa sobre os cursos de recuperación de puntos: «Neles vin desde alcaldes a gardas e adestradores de primeira división»

05 dic 2021 . Actualizado ás 10:04 h.

Aclara que, no seu caso, formar a futuros condutores «é pura vocación», unha aptitude que lle axudou a resistir o ritmo frenético que a pandemia desatou nas autoescolas, con miles de peticións para sacar o carné. «O bum aínda continúa, e en todos os permisos», constata Jesús Cernadas, o dono da autoescola Montecarlo, unha das firmas compostelás veteranas no sector. «O meu pai montouna en 1978, cando regresamos da emigración. Nese momento había outro auxe e el non dubidou», subliña aos seus 50 anos este parisiense de orixe e santiagués de adopción, que liga os seus recordos infantís á rúa da Rosa, onde vivía e onde a súa familia abriu un primeiro centro. «Aínda hai quen me pregunta por que o meu pai escolleu o nome de Montecarlo. É curioso porque case ninguén o relaciona co rali, pero foi por iso. El estaba vendo a proba na tele e ocorréuselle», explica divertido sobre unha das dúas características que axudou a que o negocio non pasase desapercibido. «Á xente o que aínda lle chama a atención son os coches. A el gustábanlle os vehículos grandes, algo luxosos, e en 1990 probou a meter un Mercedes 190 na súa empresa, a ver que pasaba. Ao principio escoitábase a pregunta de se era unha autoescola para ricos, algo que desmontaban os nosos prezos, pero rapidamente a aposta calou. Os condutores probaban o coche e, se estaba reservado, quedaban en lista de espera antes de practicar noutro. Acórdome dunha señora de 70 anos que me dicía: "Suso, de aquí non me baixo"», evoca risueño. «A idea impactou e agora todos queren aprender a conducir nun Mercedes . Ata aquí viñeron alumnos desde León», remarca. «Desde que o meu pai introduciu o primeiro, botamos man de todos os modelos. Agora, xunto a outras marcas de alta gama, temos tres, o máis antigo, do 2003. Se non o descarto é por nostalxia», comenta. «É a nosa publicidade. De feito, non facemos máis. Un menor gasto que creo que nos axudou a superar mellor a crise que fixeron fraquear ao sector», resalta ao analizar a súa traxectoria.

Convencido de manter eses modelos, foi no 2014 cando asumiu as rendas do negocio no que se había bregado como profesor. «Empecei na época na que en Santiago había moitos universitarios. Era un non parar», destaca ao revivir uns anos intensos dos que garda decenas de anécdotas. «Aquí coñecéronse parellas que logo casaron», desliza, sen esquecer tampouco ao público adulto. «Un caso que me marcou foi o dun señor de 83 anos que necesitaba o carné. Conseguiuno á primeira, e sen un fallo. Ver ese logro, e poder axudarlle, emociona. Anos despois, acórdasche dos nomes», salienta, antes de incidir na idade. «O ideal é sacarse o carné aos 18 anos. Ata hai pouco obtelo nese momento era un premio, pero agora esa ansia non existe, creo que porque os mozos teñen outras formas de desprazarse e relacionarse. Son os pais os que insisten. Eu teño dúas fillas, unha que desde abril é maior de idade, e non logro que se presente. En casa do ferreiro...., pero sígoo intentando», acentúa riseiro e con tesón. «Algo que me motiva é impartir os cursos de recuperación de puntos, onde o formador aprende a nivel psicolóxico e onde intento que os asistentes se poñan no sitio dos demais. As clases gústanme tamén pola variedade. Nelas vin desde xente que saíu do cárcere ata gardas, alcaldes ou adestradores de primeira división, normalmente doutras cidades por unha cuestión de privacidade. Ti non sabes quen son ata que lles dás o certificado final. Un día chegou un de tráfico, vestido de verde, e díxome: "a eses compañeiros que pensan que aos axentes ‘nunca os cazan' coméntalles que perdín todos os puntos en radares fixos"», recalca, sen deixar de reflexionar sobre as infraccións e a condución. «Creo que en Santiago o que menos se entende son as glorietas. Para min, pola súa conxestión, a máis complicada é a da Galuresa. Os meus alumnos, en cambio, afrontan con reservas Fontiñas, polos cruces», apunta, aludindo de novo a unha autoescola que na última década non deixou de crecer, cun local máis amplo na rúa Nova de Abaixo e con centros en Muros e Noia. «Ao final, cada ano ensino a máis de mil alumnos, tamén en fins de semana, pero gozo. Eu descanso traballando. Non me vexo noutra cousa», sostén. «Son tan esaxerado que vou tirar o lixo en coche», chancea sen descanso.