Santiago perde a Emilio Lavandeira, emblema do fotoperiodismo galego
SANTIAGO CIDADE
Home polifacético, era moi querido en Compostela, cidade que o fixo fillo predilecto
29 novs 2021 . Actualizado ás 21:55 h.A noticia de o falecemento de Emilio Lavandeira Prieto, nomeado leste mesmo ano fillo adoptivo de Santiago, deixou un profundo pesar na cidade que o acolleu desde os seus 8 anos. O premiado e querido fotoperiodista, nacido en Ortigueira hai 87 anos, será lembrado por ser o fundador da asociación Fotográfica Compostelá, ademais de como un home polifacético e de carácter risueño. O seu extenso currículo podíase comparar ao tamaño das súas gargalladas, un símbolo característico de quen trataba de vivir en clave positiva e afastarse do pozo das preocupacións.
El mesmo afirmaba nunha entrevista concedida a La Voz no 2015 que «o humor é unha caixa de resistencia, como ter unha conta corrente».
Tras finalizar o bacharelato no colexio Scientia, ocupou un pupitre en Dereito. Contaba Lavandeira que un día lle dixo á súa nai que ou exercía como fotógrafo ou se ía a Venezuela, e acabou abrindo con moito esforzo a súa propia tenda de fotografía en a rúa Doutor Teixeiro, nun local que compartía espazo cunha barbería. E lembrado é aínda o sorprendente slogan que exhibía no seu estudo: «Lavandeira, o peor fotógrafo e o máis caro». Así foron os comezos dun profesional que acabou recibindo o Premio Galicia de Comunicación, concedido en 1998.
Traballou como fotógrafo para distintas cabeceiras e, sen soltar a cámara, finalizou Xornalismo. Pasou 15 anos na capital de España e regresou con axénciaa Efe en 1978 a Compostela onde, afirmaba, sempre quixera estar. «Santiago é a miña cidade de referencia, a máis importante na miña vida. Pasei aquí os mellores anos coa orquestra Kasbah», dicía Lavandeira, quen alternou a súa carreira con outras moitas actividades, como pintar, escribir ou tocar nun grupo musical.
Membro de Honra e Insignia do Casino de Santiago, distinción recibida hai dous anos polo seu compromiso coa cidade, sempre asegurou que non quería rúas co seu nome, no seu lugar tería preferido «un museo da fotografía en Galicia co nome de Ksado», que para el «foi o mellor fotógrafo de Galicia». O que si puido ver en vida Lavandeira é como o seu fillo Emilio seguía os seus pasos na mesma axencia que o encumbró a el.
A súa filla María despedíase cunhas bonitas palabras que compartiu a través das redes sociais: «quedo coa túa alegría, co teu enxeñoso sentido do humor e a túa nobreza. quedo serena, sabendo que fuches moi querido e coidado ata o último alento, cando xa ata ese alento resultábache difícil. Síntome triste porque xa non estarás connosco, e nin sequera fágome unha idea de como é o mundo sen ti; pero tamén me sinto en paz porque creo que xa estarás por fin descansando, e alá onde esteas se que serás igual de querido. Vasche coa música a outra parte, e eu nunca máis poderei volver escoitar música sen sentirche ao meu lado tocando... Descansa en paz, Papá... E non che preocupes por mamá, que nós a coidamos sempre».
A súa familia e seres queridos danlle este luns o último adeus a Lavandeira en Santiago, no tanatorio 1 de Boisaca. O funeral celebrarase no cemiterio compostelán, esta tarde, ás 19 horas.