Dolores Couceiro: «Traballei na moda por todo o mundo; tras o cancro, volvo a reinventarme»
SANTIAGO CIDADE
«Voei co meu marido, Audie Norris, só para comer na miña cidade, Santiago», destaca a exmodelo e empresaria, que saltou á fama pola súa axencia e por saír nos escaparates de Zara cando «non había modelos na súa publicidade»
29 novs 2021 . Actualizado ás 08:33 h.Foi este mes cando, tras unha longa ausencia de visitas pola pandemia, a exmodelo e empresaria todo terreo Dolores Couceiro, de 56 anos, regresou a Galicia e á súa cidade. «Vivín en distintos lugares como Dubái, Nova York ou París, pero o meu referente é Santiago, onde nacín», destaca con orgullo. «Empecei de cero mil veces, pero tiven a sorte de aproveitar as oportunidades e ter éxito», engade ao repasar unha intensa vida na que fixo practicamente de todo.
Os seus inicios, en Compostela, aparecen xa ligados á moda. «Acórdome dos nervios ao desfilar de nena na sala Pop Pool», aclara sobre unha afección que, remarca, non era a súa vocación. «Quería ser médico, como o meu pai, pero cando con 14 anos trasladámonos polo seu emprego a Canarias, enlacei traballos de modelo, e xa continuei», evoca, antes de mencionar como a ascendencia paterna si influíu na súa querenza polo baloncesto. «El foi un dos socios fundadores do Obradoiro. O club case naceu no noso piso de Doutor Teixeiro, onde sempre estaban os xogadores. Toda a familia estivo ligada ao equipo. Durante anos estiven casada co pivote Mario Iglesias . Acórdome que a cerimonia foi no altar maior da Catedral e que esquecemos de chamar a un fotógrafo», desliza divertida mentres rescata máis recordos dunha nova etapa na cidade durante a que se deu a coñecer como monitora de aeróbic no Squash e creceu como solicitada modelo. «Algo lembrado foi posar para Caramelo vestida de home cando aínda non facían roupa para muller ou saír nos escaparates de Zara, nunha campaña de rebaixas, nun momento no que non había modelos na súa publicidade», defende. «Estaba nunha axencia en Vigo e, ao deixala, varias compañeiras pedíronme abrir unha propia. Dun venres a un luns monteina. Busquei e descubrín a moitísimas modelos e en pouco tempo abrín cinco escolas en Galicia. Cada mes viñan de toda España a buscar mozas aquí», subliña ao aludir a unha faceta que copou durante 25 anos a súa carreira.
«Como fotógrafa, a miña verdadeira paixón, traballei na pasarela Cibeles e puiden inmortalizar ás top models dos 90», salienta, admitindo como a súa polivalencia, tamén como modelo, permitiulle vivir múltiples experiencias, como a de desfilar ante a muller do sultán de Omán ou, no 2002, gañar o concurso de beleza Mrs. Globe, para maiores de 25 anos. «Foi divertido e interesante. Por mor dese e doutros certames coñecín a xente en case todos os países do mundo», acentúa, sen esquecer pór en valor o seu evento en Santiago. «En Área Central iniciamos o concurso Top Model, que foi copiado en centros de todo o país», remarca satisfeita. «Unha constante na miña vida foi a de xerar noticias. Se non había un desfile, creábao. Acórdome que un día estando no bar Galo D'Ouro díxome Bugallo: "pero ti non es a que sempre sales no xornal?"», comenta rindo sobre un protagonismo mediático que tamén logrou con outro hobby. «Fun medalla de bronce nun campionato de España de tiro con pistola. Sempre tiven boa puntería», chancea.
Sen descanso, resalta como, tras deixar a moda, centrouse desde Barcelona, onde está afincada, no baloncesto, sobre todo organizando campus ou torneos, algúns xunto ao seu segundo marido, o exbaloncestista Audie Norris, ao que coñeceu por medio dun adestrador vigués. Unha nova tarefa á que freou o covid. «A este impasse engadíuselle no meu caso un duro revés vital. Mentres me facían seguimento por unha dieta atopáronme un vulto, un tumor de ovario que este ano logrei superar. Durante a quimio casamos», sortea vitalista.
«Traballei na moda por todo o mundo; tras o cancro, volvo a reinventarme. Agora levo a mercadotecnia dos produtos que usei para adelgazar», explica. «Pero non creas que non nos gusta comer», detalla riseiro e coa mente posta en Galicia. «Temos unha casa en Chaián e o primeiro que facemos tras aterrar en Lavacolla é ir ao bar Tordoya, no Tambre, a por un bocadillo de xamón asado. Antes da pandemia, volábamos desde Barcelona só para comer na miña cidade, en restaurantes como Casa Marcelo. Se non vimos máis é por traballo», encadea. «O segundo nome de Audie é James, como Santiago en inglés. Era o destino», apunta risueña.