«As redes sociais deron visibilidade ás tatuaxes e abriron portas, pero hai moito intrusismo»

Margarita Mosteiro Miguel
Marga Mosteiro SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO CIDADE

Sandra Alonso

«Cando empecei era todo máis romántico, agora vai por moda», apunta Diego Rúa

21 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Ao mundo da tatuaxe chegou fai dez anos, «porque me gustaban as tatuaxes. Eu tiña algúns e comprei unha máquina para aprender». Aos poucos, e dedicándolle moitas horas de aprendizaxe, converteuse na súa profesión. Diego Rúa Ferro lembra os seus primeiros anos, cando «todo ía máis lento: había unas poucas revistas do tema, era unha época na que as tatuaxes eran moi persoais, todo era máis romántico». Coa chegada das redes sociais produciuse o gran salto, e gañouse visibilidade, abríronse portas para dar a coñecer o traballo, pero hai que ter coidado, teñen o seu lado bo, pero tamén malo; hai moito intrusismo, e non todos saben o que fan». Fai tres anos abriu o seu propio estudo na Rúa Nova, en pleno centro histórico, xunto aos seus socios Miguel Quintáns e Rubén Pita. «Vai ben a cousa, pero o ano do covid foi complicado». Diego Rúa non cre que a pandemia estea a animar a máis persoas a tatuarse, pero o que si percibe é que «a xente xa non pensa na tatuaxe como algo negro ou malo e achégase con menos medos». Talvez o feito de que figuras coñecidas do fútbol ou da cultura fáganse tatuaxes «ofrece un cambio de visión nalgunhas persoas», aínda que «segue pasando que, cando veñen facerse a primeira tatuaxe, piden algo pequeno, nun sitio que non se vexa moito. A partir do segundo, a cousa cambia». A discreción na primeira tatuaxe é por «descoñecemento e por inseguridade, adoitan buscar escusas: o habitual é que digan que queren unha tatuaxe para lembrar a alguén, en homenaxe a alguén; despois xa non hai escusas, fano porque lles gusta». Este perfil non foi o seu. De feito, a súa primeira tatuaxe foi un debuxo de caveiras que se fixo no peito, deseño propio. Diego lembra que, hai anos, «acudían a tatuarse e miraban os debuxos que tiñamos, podían facer algunha variación; pero agora veñen co debuxo que atoparon en Internet, e ás veces hai que reconducilos». Ata o seu estudo tamén está a chegar xente que quere eliminar tatuaxes, «sobre todo, algúns moi antigos, que están mal feitos; isto leva o seu tempo, se cadra meses de traballo con láser. Son máis os que prefiren tapalo con outra tatuaxe ben feita e con garantías». Diego, Miguel e Rubén son só tres dos emprendedores composteláns que plantan cara á crise do covid, e seguen apostando polo seu futuro.

Peregrinos en Ponche Ulla

O grupo de peregrinos de Alumni USC, entidade que preside Benita Silva, achégase ao final do seu Camiño de Inverno, que iniciaron en Ponferrada antes da pandemia. Nunha xornada otoñal con choiva, preto de 40 persoas cubriron os 20 quilómetros entre Silleda e Ponche Ulla en só catro horas. Entre os peregrinos están os irmáns Viaño —Juan e Pepe—, Xaquín Mato, Jano Leis, Luis Sobrado ou Moncho Lois; tamén mulleres como Carmen Fidalgo ou Mercedes Mosteiro. A novata, Dolores García, demostrou bo nivel no seu debut co grupo. Houbo que lamentar a fatal caída de María José Seoane na pendente que baixa ao lado da ermida de Gundián, onde se fracturou a boneca e non puido gozar da «extraordinaria» pulpada de remate, segundo din os comensais.

Taller de Igualdade

Os alumnos de 3 e 5 anos do colexio de Queiruga (A Escravitude-Padrón) participaron nun taller denominado «Na mestura está a igualdade». Os nenos fixeron unhas mans brancas con corazóns e crearon un mural con mensaxes de igualdade, paz e amor. A concelleira de Muller, Lorena Couso, explicou que o taller é unha das actividades que se poñen en marcha co gallo de a campaña do 25 de novembro, Día Internacional contra a Violencia de Xénero