Paula Sánchez: «Emociona que os veciños me digan que con Nobel fago bonita a rúa»

Olalla Sánchez Pintos
Olalla Sánchez SANTIAGO

SANTIAGO CIDADE

Paula Sánchez posa en Nobel Vinte, la tienda de decoración e interiorismo que montó junto a su hermana cuando cumplían 20 años en el negocio del mueble
Paula Sánchez posa en Nobel Vinte, a tenda de decoración e interiorismo que montou xunto á súa irmá cando cumprían 20 anos no negocio do moble Sandra Alonso

A responsable da tenda de mobles que atrae en Santiago cos seus escaparates repasa os seus case 30 anos de historia: «Meu pai vendía sobre todo dous sofás, o 'master' e o 'nobel'. Cando montaron a tenda, miña nai, ao pensar nos premios Nobel, non dubidou co nome»

19 oct 2021 . Actualizado ás 23:35 h.

O seu caso demostra que o bum de reformas en casa que trouxo a pandemia non ten, por agora, visos de retroceder. «Nós vendemos case o dobre que antes da crise», resalta Paula Sánchez, a responsable de Nobel Mobles, a tenda da rúa da Rosa que, case 25 anos despois da súa apertura nesa localización, segue sen pasar desapercibida. «Non quixen que se nos vira como unha moblería máis», precisa esta brionesa de 42 anos que, sen renunciar ao seu núcleo de orixe -«son dunha aldea de Os Ánxeles, son moi terruña»-, xa estudou e encamiñouse laboralmente en Santiago. Con apenas 20 anos, faise cargo da tenda que o seu pai, o compostelán José Luis Sánchez, inaugurara previamente na rúa Rodríguez de Viguri. «El era axente comercial de mobles e o seu gran produto eran dous sofás dunha firma murciana que se chamaban master e nobel. Cando se decidiu a montar coa familia unha tenda propia preguntoulle a miña nai cal dos dous nomes lle gustaba máis. Ela, ao pensar nos premios Nobel, non dubidou», aclara divertida. «Ata ese local ía moita xente, tamén do fútbol. Meu pai fora porteiro do filial e adestrador nas categorías inferiores do Compos. Tamén do Fátima e do Noia. Algúns aínda veñen e preguntan por Pepiño, como o coñecían», remarca con cariño. «Estaban contentos alí, pero en 1997 xurdiulles a oportunidade de mudarse ao centro», explica ao aludir ao traslado a un espazo de 600 metros cadrados ao que ela se incorporou pouco despois. «Eu estudara administrativo e comecei a levar a contabilidade, pero aquí descubrín o deseño e a miña parte creativa», engade risueña ao esbozar a nova etapa.

Tras empezar a acudir a feiras, aposta por firmas de mobiliario e interiorismo, principalmente de España, Italia e Suecia. «Creo que fomos vangardistas ao traer algunhas que non había en Santiago», sostén ao reflexionar sobre os seus logros. «Houbo varios escaparates que vendimos, coa súa composición completa, ata vinte veces. Lembro que iso pasou cun da época na que se levaba o wengué», evoca cun sorriso e sen negar a importancia do boca a boca. «A varios clientes amoblámoslles o piso de solteiro, logo o de en parella e tamén as habitacións dos fillos. Unha moi fiel ata nos chamou cando se foi co noivo a vivir a Bilbao», comenta agradecida.

Paula Sánchez, en la entrada de Nobel Muebles, la tienda de la calle de La Rosa
Paula Sánchez, na entrada de Nobel Mobles, a tenda da rúa da Rosa Sandra Alonso

 «Algo que nos custou foi que os mozos nos deran unha oportunidade. A tenda Nobel Vinte, un engadido que montamos na parte de abaixo no noso vinte aniversario, axudounos», apunta con orgullo ao falar dun espazo destinado a artigos de papelería, enxoval ou decoración, moitos de estilo nórdico, e á fronte do que se situou a súa irmá. «Quen lle ía dicir a meu pai que aquí tamén iamos vender xoguetes ou pendentes. Algúns nos preguntan sorprendidos se somos a mesma tenda, pero eu me digo "por que non?"», incide rindo. «Nós queriamos saír do concepto clásico de moblería. Sempre tiveramos a ilusión de poder colaborar con firmas de máis sectores. Con Andión, a coñecida marca de blusas de Boqueixón, miña irmá acordou hai pouco a cesión dos seus retais. Con eles, unha modista da nosa aldea confecciona coxíns, que vendemos aquí», encadea con satisfacción. «Outra idea nosa foi a de organizar talleres, como un de pintura con xiz para restaurar mobles ao que se apuntaron arredor de cen persoas. Todo iso freouse co covid», comparte sen desánimo e ao enlazar cunha crise que si relanzou ao sector do moble. «Antes da pandemia moitos afrontabamos un momento delicado, pero tralo confinamento todo mudou. O primeiro día da reapertura, ás 10.00 horas da mañá, recibín xa a chamada dun chico que traía un plano dun piso enteiro. En Santiago esta época, na que estamos vendendo moita tapicería e mobles de salón, coincidiu cunha elevada entrega de vivenda nova», subraya. «Nos últimos tempos tamén amoblamos un hotel», destaca sen esquecer pór en valor o traballo de dous interioristas que levan case 20 anos na firma. «Logramos manternos como unha tenda actual, que perdura», salienta. «Hai veciños que cando ven algún escaparate vistoso se deteñen e lémbrannos que o espazo, antes de que o collese meu pai, estaba en ladrillo. Emociona que me digan que fago bonita a rúa», acentúa.