Marcos Coll: «En só un ano pasei de tocar no metro a actuar cun ex dos Rolling»
SANTIAGO CIDADE
O armonicista santiagués, un dos referentes a nivel europeo, chegou a compartir escenario con Chuck Berry ou Tom Jones. «Aluciné ao dicirme a miña irmá que eu saía co meu grupo de blues no seu libro de ESO», destaca
17 ago 2021 . Actualizado ás 11:43 h.Restan seis días para que Marcos Coll actúe no TradFest, o festival de cultura tradicional galega promovido por La Voz de Galicia e que serve de fin de festa ao Apóstolo. Con todo, a este armonicista nado en Madrid, criado en Santiago e afincado desde o 2004 en Berlín, xa se lle puido ver esta semana na súa cidade. «Aquí está a miña familia e os meus amigos; aquí empecei», destaca con morriña aos seus 45 anos ao lembrar unha traxectoria vibrante que arrincou nos 90.
Foron os seus pais e, sobre todo, o seu tío quen lle introduciron no blues. «Cando caeu unha harmónica nas miñas mans, xa non a soltei», asente ao evocar uns inicios nos que, de forma autodidacta e xunto a amizades como a do tamén músico compostelán Adrián Costa, comezou a despuntar. «Con 15 anos formamos a Rede Blues Band e demos o noso primeiro concerto na Sala Nasa. É a actuación á que teño máis cariño, aínda que musicalmente fose a peor», resalta divertido. «Actuabamos na rúa ou en bares da zona vella, como o Cuncas Blues ou o Metate. Creo que á xente lle facía graza que nun momento no que xa non se escoitaba esa música, uns nenos tocásena. Pola nosa idade permitíannos certas canalladas. Moitos aínda se acordan de nós trasladando os instrumentos nun carriño da compra», encadea rindo e sen esquecer citar máis escenarios, como a Casa do Patín, da que chegou a ser socio.
En 1999, con 23 anos, dá o salto a Madrid. «Quería crecer no blues. Intentei darme a coñecer en jam sessions e, sen agardalo, chamáronme da Tonky Blues Band, o grupo pioneiro a nivel estatal, co que fixen festivais e gravei con lendas. En só un ano pasei de tocar no metro a actuar cun ex dos Rolling», reflexiona ao repasar as súas xiras xunto ao guitarrista Mick Taylor. «Acórdome de tocar con el, durmir cinco horas e ir cargar caixas a unha empresa de mudanzas. Iso chocábame, pero tamén me facía manterme no sitio. Cando o vía na nosa furgoneta, sen aire acondicionado, pensaba en que antes viaxara en jets privados. Isto é paixón e sacrificio», sostén antes de rememorar máis experiencias, tamén xunto a Buddy Miles, quen foi batería de Jimi Hendrix. «El marcoume. Aínda lembro as historias que nos contaba. Tiñamos un trato próximo, ría co meu descaro e, cando veu a Santiago, coñeceu aos meus amigos. Creo que apreciaba que me importase a música, que non fardase de estar con el. De feito, case non temos fotos xuntos», admite. Sen perder o sorriso, tamén alude a o seu concerto xunto a Tom Jones. «En Madrid actuabamos nun local que tiña amais un taboado flamenco, onde levaban aos famosos que ceaban en casa Lucio. Un día veu el e pediunos cantar. Estivemos case unha hora. Esa é outra vivencia que non che crees ata que pasa o tempo, como a de, unha vez que xa formei alí o grupo Os Reis do KO xunto a Adrián Costa, poder facer unha xira con Chuck Berry», engade ao rescatar xa os éxitos dun dúo que conectou co público e co que, anos despois, trasladaríase a Alemaña. «Aquí coñeciamos toda a escena de blues e queriamos seguir aprendendo. En Berlín hai moita tradición. É tan común que hai quen pide unha harmónica nos funerais. Eu teño feito varios», comparte con humildade sen negar que a banda logrou facerse rápido un oco na crítica europea. «Nunca mo acabo de crer», incide. «De todos os xeitos, se hai algo que me enche é que músicos galegos afirmen que empezaron a tocar a harmónica grazas a min. Tamén aluciné cando a miña irmá me dixo que eu saía con este grupo no seu libro de música de ESO», remarca risueño. «Outra cousa da que presumo é da foto que teño en Sar co meu fillo e Moncho Fernández», desliza ao referirse xa ao seu outra gran afección, o Obradoiro, equipo ao que seguía nos 80 -etapa da que asegura aínda lembrar unha infinidade de xogadas e marcadores- e co que se reenganchó desde a distancia unha vez que regresou á ACB. «Nos concertos, se hai partido, miro entre canción e canción o móbil. Ata aí chega a miña enfermidade», confesa rindo.
«Para min o Obra representa a miña infancia, volver a Santiago. Quero que o meu fillo teña raíces aquí. Esta vez tardábame tanto vir que a miña muller regresa antes a Alemaña e eu quedo unha semana máis con el», acentúa.