Juan Rey : «Unha escaleira pode supor un maior desafío que unha megaobra en Dubái»
SANTIAGO CIDADE
O enxeñeiro santiagués, encargado do pavillón de España na expo do país asiático, aclara como logrou que arquitectos como Norman Foster queiran traballar con el
12 may 2021 . Actualizado ás 23:35 h.Nin a escala das súas obras, nin a «ilusión» de ter traballado con arquitectos aos que admira, réstanlle humildade. «Creo que tivemos sorte ao poder embarcarnos en proxectos pouco convencionais, algo que me encanta. Dixemos que si a todos e, afortunadamente, saíunos ben», apunta cun sorriso Juan Rey , o enxeñeiro santiagués de 44 anos que logrou que a súa firma asuma proxectos como o do pavillón de España na expo de Dubái, un evento que, se o covid permíteo, inaugurarase en outubro. «Aí agardo estar», avanza animado. «Creo que case toda na miña vida chegou sen buscalo, nin meditalo moito», engade rindo.
Enxeñeiro de Camiños e doutor en Arquitectura, iniciouse nunha consultoría en Compostela. Pouco despois deu o salto a Madrid, a unha firma onde sumou experiencia en proxectos internacionais, unha bagaxe que lle axudaría ao decidirse a montar no 2005 a súa propia empresa, Mecanismo, especializada en estruturas de edificación. «Amigos arquitectos pedíanme se lles botaba unha man na parte técnica, e lanceime. Agora xa somos 25 empregados», acentúa ao falar dunha oficina que asinou máis de mil proxectos en 30 países e á que desde o principio lle funcionou o «boca a boca». «Nunca fixemos publicidade. Dásenos moi mal», confesa divertido. «Asumir estruturas complicadas deunos repercusión e facilitou que grandes arquitectos se fixasen en nós», subliña con timidez ao citar entre eles ao estudo holandés MVRDV ou a figuras como Norman Foster. «Houbo cousas que non me agardaba como abrir o email e ver que desde a oficina do arquitecto xaponés Ishigami mostraban interese en traballar connosco. Pensei que era unha broma ou un hacker», remarca aínda sorprendido. «A nosa foi unha pequena achega ao conxunto, pero varias obras, como a da rehabilitación da Serrería Belga en Madrid, suman máis de 40 premios», lembra con orgullo. «Un proxecto ao que lle teño especial cariño foi un de vivendas en Mombasa, en Kenia. A súa fachada era unha celosía en formigón, algo complexo aquí e un reto alí. Emociona ver os medios que tiñan e as ganas que puñan. Supuxo unha icona. Agora chamáronnos para facer unha das súas primeiras obras de vivenda pública», agrega. «O de Dubái tamén é especial. As expos dan cabida a unha maior experimentación. Fixemos uns conos con cúpulas, unha estrutura potente que creo que nos vai dar visibilidade», encadea sen obviar as dificultades. «Houbo unha supervisión dura por parte das autoridades locais. Tivemos que convencerlles para poder usar o noso software», desliza, antes de relativizar os tamaños. «Un déixase levar pola escala das cousas e moitas veces a complexidade está oculta nas pequenas. Unha escaleira dunha vivenda pode supor un maior desafío que unha megaobra en Dubái. Estivemos semanas dándolle voltas a unha», evoca. «Ninguén é alleo ao erro, pero ata agora non tivemos contratempos», continúa.
Nunha faceta máis persoal sinala a docencia como algo vocacional. «Dou clases de estruturas en universidades, varias dos Estados Unidos», asente. Non esquece tampouco citar afeccións que lle enchen o seu escaso tempo libre como o surf ou a música. «Foi coa pandemia cando abandonei o meu último grupo, Espíritusanto, de indie-pop , co que chegamos a tocar para Radio 3 ou en festivais como a Romaría Pop», rememora xa en clave compostelá. «Foi tamén o ano pasado cando me decidín a regresar a Santiago coa miña familia. Acababa de nacer o meu segundo fillo e impulsoume tanto a calidade de vida local como a idea de reforzar a oficina que montamos aquí hai dous anos. En Galicia sempre tivemos bastante traballo», sostén sen descanso. «Entre outros proxectos singulares traballamos na cidade nunhas vivendas de coliving », desvela sobre un novo modelo residencial no que se comparten zonas comúns. «A nivel laboral case non noto cambios. Moitos días estou en Madrid. Pago o prezo de viaxar máis, pero é factible e compénsame», incide con cariño. «Esta primavera quero levar desde Santiago á miña familia a ver o Miradoiro dá Cova, no Saviñao. É un deses proxectos de menor dimensión dos que estou moi orgulloso», salienta conmovido.