Alfonso Pazos: «Sempre tiven a ilusión de gravar un disco, pero ao final non foi posible»

Subiu ao escenario entre os aplausos do público. Nas súas palabras de agradecemento aos grupos e a Compostela Solidaria polo tributo que se lle rendía no concerto solidario de La Salle, notábaselle emocionado e nervioso. Alfonso Pazos Rodríguez (Santiago, 1947) é da rúa Entremuros e con apenas catorce anos comezou a cantar a música popular da época. «Empecei a ensaiar co mestre José María Paredes, alí en Virxe dá Preto, amais da imprenta familiar, onde tiña a vivenda. A min queríame moito. Tiña varios pianos de parede e un de cola. Logo estaría con el tamén nos Galaicos, Os Seis de Santiago, Os Gamos…», rememora Pazos, á vez que confesa que nunca foi capaz de aprender un instrumento, a pesar de «o moito que pelexaron» con el para que aprendese a tocar a guitarra. Neses grupos tamén coincidiu con outro músico histórico santiagués e mestre de rondallas, Isaac Vázquez Alvite.

Nos ensaios investíase moito tempo, así que eran «como unha familia», pero segundo coméntanlle a Alfonso, agora hai xente que nin se fala, porque son «meros contratados». Naqueles tempos percorrían Galicia, Asturias, León, Palencia por «estradas infumables» e. cando lle tocaba conducir, ía sempre cantando para non quedar durmido. «Nunha ocasión, circulando pola Pontenova (Lugo), rompéusenos un palier, fómonos contra un poste da luz e, de rebote, alén, xusto ao bordo do río. Miúdo susto e miúdo golpe, pero non pasou nada», lembra o vocalista que cantaba en inglés, francés e o que lles botasen». Conta que chegou a ensaiar uns poemas de Salvador García Bodaño, aos que puxera música outro músico histórico santiagués e recentemente falecido, o flautista Miguel de Santiago. Á hora de cantar recoñece que era «moi quisquilla: ensaiando coa orquestra santiaguesa Estrelas Azuis había algo que non me cadraba, e iso que eu non sabía nada de música. Veña a repetir, pero eu rebelábame, ata que o director dixo: ‘Cando ou rapaz torce ou morro, algo pasa'. E cambiouse ata que soou ben».

A voz de ouro, como se lle alcumou no seu tempo, foi un habitual dos festivais e programas-concurso da época. Con 19 anos gañou o II Festival da Canción do Landro (Viveiro), chegou á final do programa de RNE Desfile de estrelas e tamén foi seleccionado polo mestre Ibarbia para A gran ocasión, de TVE, pero o programa cancelouse. Tamén triunfou no II Micrófono de Ouro, certame organizado por La Voz do Miño (emisora de Ourense), cuxo premio era facer un disco, pero quedou en auga de borrajas. «A miña ilusión era gravar un disco e, ao final, por distintas razóns non foi posible, e aos poucos funme queimando», advirte.

Alfonso, entón, cambia o rumbo e pásase ao cabaret, onde canta só coa música pregrabada. «E aquilo gustábame. Fun por unha fin de semana e quedei tres anos. Cando actuaba en Xiro (antigo local santiagués), José Luis Alvite escribía moito sobre min. Tamén recordo con emoción as entrevistas que me facían en rádioa María Teresa Navaza e Santiago Davila». Ao falecer Pucho Boedo, chamárono Os Tamara, pero rexeitou a oferta. «Chamei a Enrique Paisal [outro músico histórico] e díxenlle que non. Xa deixara a música e tiña outras obrigacións», sinala Alfonso -hoxe xubilado-, que traballou no Concello de Santiago, a Xunta, foi comercial e locutor na Cope e pasou por diversas actividades profesionais. «Non conservo ningunha gravación miña. Tirei todo porque pasei unha mala tempada», recoñece o artista ao que lle sorprendeu» a recente homenaxe, que lle serviu de estímulo para cantar o ano próximo no concerto solidario: «Xa empecei a coller cositas de Tom Jones, Nino Bravo, Alberto Cortez… Voume pór a punto e a ver se lle collo o gusto outra vez». Compostela Solidaria e os grupos tomáronlle a palabra.

---

---

---