A Asociación Galega Tras-Ril-San pide colaboración para levar a cabo campañas de sensibilización
07 jun 2018 . Actualizado ás 13:55 h.O Día Nacional do Doante de Órganos celebrouse no Hospital Clínico de Santiago coa participación dos propios trasplantados e coa campaña de captación de socios da Fundación Alcer e a Asociación Galega Tras-Ril-Santiago, que colocaron as súas mesas informativas na entrada do centro. Baixo o lema «Doar é doado», os voluntarios de ambas as entidades ofreceron información e asesoramento ás persoas que se achegaron ata as súas mesas. Carmen Rivero, coordinadora de ; Doazón e Transplantese Cándido Díaz, xefe do servizo de Uroloxía, agradeceron o labor das asociacións de doantes.
O secretario da entidade galega, José Ramón García, mostrouse satisfeito coa resposta da sociedade, pero «a realidade é que aínda segue habendo xente que ten certo reparos e temores á hora de facerse doante», cando en realidade «non hai ningún risco, e ningún dos temores ten lóxica». As campañas de captación de socios, realizadas por esta entidade ao longo dos seus 27 anos de existencia, supuxeron a incorporación duns 2.000 doantes, «e feitos case sen medios, con moito esforzo». José Ramón García lembra que, nas boas épocas, nunha campaña nun centro comercial facíanse uns 110 carnés nun día. Por iso, lamenta a «falta de colaboración» actualmente dalgún centro comercial, «que non deixa colocar unha mesa que podería axudar moito». Pero hai outros casos de resposta positiva, como a de Área Central, onde «estamos encantados».
En Tras-Ril-San acaban de celebrar a festa anual de trasplantados. «Temos a 283 persoas de toda Galicia que están vivas pola xenerosidade doutras persoas», agradece José Ramón García. Na súa opinión, son necesarias máis doazóns e, sobre todo, campañas de sensibilización «para que se perda o medo a doar» e que ser doante «convértase en algo habitual».
Máis de 30 transplantes no 2018
No Complexo Hospitalario de Santiago realizáronse ao longo do primeiro semestre do 2018, 32 transplantes de órganos. Exactamente, o mesmo número que o pasado ano en idéntico período. Agora ben, no 2017 fixéronse 15 transplantes de fígado fronte a 22 no 2018. Ademais, foron 17 os transplantes de ril fronte aos dez que se realizaron entre xaneiro e xuño do 2018. A media de idade das persoas que foron doantes é de 63 anos no primeiro semestre do 2018, e o pasado ano foi algo máis baixa, de 61 anos.
A xerencia do CHUS comentou que nos primeiros meses do ano, oito persoas falecidas doaron os seus órganos no complexo hospitalario. Destes oito, un faleceu en asistolia e os demais en morte encefálica.
«Despois de tres anos enganchado á máquina foi unha liberación»
Óscar Novo Ares ten 36 anos e é de Santiago. Despois de case tres anos enganchado a unha máquina de diálese, foi trasplantado de ril hai só ano e medio. Cando recibiu a chamada non llo pensou nin un segundo. «Díxenlles: vaian preparando o quirófano que estou aí en dez minutos, pero non era todo tan rápido. Tiñan que facerme unhas probas, e ás 5 da mañá estaban a me operar». Recibir o ril foi para Óscar «unha liberación. Durante case tres anos estiven enganchado a unha máquina. Facía a diálese en casa tres veces ao día, e os últimos meses estaba toda a noite coa diálese. Era moi duro».
A chamada foi «unha sorpresa. Eran as oito da noite, e a primeira chamada non collín, pero ao ver que insistían pensei que era algo urxente. Menos mal que respondín, porque me cambiou a vida».
Aínda que Óscar Novo non pode facer unha vida totalmente normal, «é unha diferenza total. Non podo facer ximnasia, grandes esforzos, pero podo facer unha vida bastante normal. Estou libre e síntome de marabilla. Teño que tomar unha medicación para sempre, pero agora teño vida». Óscar segue estudando e, aínda que por agora non traballa, «estou buscando un emprego, pero ten que ir con calma. Hai moito paro, e agora vexo a vida doutro modo. É cuestión de tempo, agora téñoo».
«Estou moi agradecido, sen o meu doante eu estaría morto»
José Antonio García Brión, de 66 anos, natural de Boiro, é un veterano no mundo dos transplantes. Recibiu en dúas ocasións un ril, pero a primeira vez «só durou a sorte catro meses», e tivo que volver á diálese. A segunda vez «foi a vencida, por agora», e desde entón xa cumpriu 19 anos co seu ril novo. «De todos os xeitos, os órganos sabedes que teñen un tempo de vida, e nunca se sabe», lamenta. «Non é definitivo, nunca podes baixar a garda; e eu, ademais, teño máis problemas de saúde, pero o importante é vivir o día a día».
José Antonio non entende que a xente non queira ser doante. Aos que teñan dúbidas, este veterano dilles que «pensen no que van facer por outra persoa. Podendo salvar unha vida, é unha pena que o coman os vermes. Cando se morre, xa non o necesita, e outra persoa pode seguir viva». José Antonio García, nalgunhas ocasións, pensa no seu doante, pero «tampouco me obsesiono», aínda que «estou moi agradecido. Sen el, eu estaría morto desde hai moitos anos».
José Antonio lembra o momento no que recibiu a chamada telefónica, e «foi unha alegría. Os dous foron un día 14. O primeiro o 14 de agosto, e o segundo un 14 de xaneiro. Dicíalle á miña muller que o 14 daba mala sorte, pero saímos pitando. E houbo sorte, na segunda».