Péchannos os vellos bares de sempre e non nos queda máis remedio que asistir aos seus enterros. Trátase dun enterro singular, imprevisto. Ninguén fai ningunha ofrenda, nin vístese de loito, nin se escoitan os prantos. Unha mañá calquera, baixas á rúa e ao dobrar a esquina atópasche as persianas do local totalmente baixadas, en portas e fiestras, coma se alguén precintase unha caixa. Percíbese como un sinal definitivo. Un bar que pecha ata o luns só corre as cortinas, do mesmo xeito en que uno baixa as súas pálpebras para unha sesta. Pero a morte ten outra cara e outra cor, e mostra unha rixidez implacable. Ese enreixado ata o chan, co seu cadeado, é en certa forma como o rostro dun tipo metido nun cadaleito.
Así é como enterramos os nosos bares. Un bo día, sen sabelo, atópasche ao morto na rúa. Quizais sexa a orde lóxica e natural das cousas, por moito que nos moleste. O dono da pulpería Fuentes , que é ao barrio de Conxo o que a Catedral a Santiago, en cambio, decidiu avisar a todos os veciños para evitar sustos. E dixo que baixará a persiana se non atopa un socio. Miguel, o propietario, montou o local en 1981, xusto antes do mundial, e desde entón traballou sen descanso. Os problemas de saúde obríganlle agora a pedir auxilio. Unha mensaxe de axuda, pero que soa máis ben a unha despedida.
Existe a tradición de honrar ao morto cunha comida despois do funeral. Quizais un día, se pecha Fuentes , haxa que buscar unha boa pulpería para renderlles o tributo que se merecen. O problema é que igual, a este paso, hai que organizalo nun Kebab.