La Asociación Amigos da Canceira facilita adopcións internacionais
16 oct 2021 . Actualizado ás 22:25 h.O floco municipal ordense leva por nome Segunda Oportunidade. E trabállaa desde fai seis anos en facer realidade que así sexa. O seu primeiro obxectivo foi evitar o sacrificio dos canes se non eran reclamados aos 21 días de ingresar. A presidenta, Salomé Regos, móstrase satisfeita por logralo moito antes de que a corporación acordase por unanimidade no último pleno modificar o regulamento da instalación para adaptalo á lei galega, eliminando a posibilidade de sacrificios.
Pero o traballo do colectivo conseguiu moito máis, centrado en atopar un fogar idóneo aos cans abandonados que acaban nas instalacións municipais. Regos conta que no 2020 ingresaron 60 canes «e a finais de ano quedaban seis. Uns traían microchip e foron recuperados polos donos, pero chegamos a unhas 50 adopcións, que son moitas». A difusión que realizan dos animais a través de Facebook e Instagram failles chegar, xunto a peticións de Ordes e A Coruña, as doutras zonas de España e Europa: «Levaron cans para Madrid, para Mallorca, e esta semana chamaban de Sevilla por un beagle. Tamén facilitamos adopcións internacionais, nese caso sempre a través de asociacións que fan alí as entrevistas preadopción e buscan aos adoptantes». Así que en Inglaterra acaban moitos grifones abandonados que chegan ao floco do polígono ordense: «Aquí empréganse na caza do xabaril, e alí teñen unha vida doméstica como marqueses, porque son superdóciles», explica Salomé Regos. Tamén Bélxica e Holanda son destinos de beagles e grifones de Ordes, «que en Galicia pasan máis desapercibidos».
A asociación realiza un seguimento case a diario, porque os novos donos lles remiten habitualmente vídeos e fotos dos cans. Unha das adopcións máis mediáticas foi a realizada por Eugenia Martínez de Irujo cando fai tres anos levou a Chocolate. As publicacións nas que cita ao colectivo permítenlles aumentar a difusión dos animais en adopción: «Aínda falamos con ela, e uns amigos seus levaron de aquí unha cadeliña hai pouco», conta Salomé.
Ver como tantos canes atopan un fogar é unha parte gratificante do traballo do colectivo, que suma preto dun centenar de socios, pero «voluntarios de poñer o lombo, como eu digo, unhas dez persoas».
Son quen os sábados pola mañá sacan a pasear aos cans durante unhas horas, e observan o seu comportamento e forma de interactuar para buscar o seu maior benestar nunhas instalacións municipais con capacidade para un máximo de 20 animais, pero que na actualidade albergan seis: «E pronto serán só tres, dous de caza que xa levan tempo e non atopan que os acolla, e outro dun carácter especial, con moito medo». Os voluntarios tamén imparten charlas en centros educativos (o ano pasado en colexio Campomaior e institutos de Ponteceso e Zas), que dan xa os seus froitos: «Moitas veces os nenos educan aos adultos. Vén moita xente que nos comenta que quería comprar un can, pero o rapaz non lle deixou e lle dixo que fora á canceira por el».
Salomé Regos lamenta que «sexan os animais quen pagan o abandono, cando non teñen culpa. Debería pagar o que os abandona, pero parece que sae gratis». Tampouco entende que moitos concellos incumpran coa súa obrigación de recoller os cans abandonados, e ese labor quede en mans de voluntarios que ven desbordados, e chegan a recorrer ao colectivo que ela preside. Pero lembra que colaboran co floco, que recolle canes no termo municipal de Ordes: dáse aviso á Policía Local, que envía un lacero a por el.
O problema dos peregrinos que recollen canes durante o camiño
Salomé Regos detecta un problema en Ordes que fai extensivo a outras localidades por onde discorren rutas xacobeas: «Cos peregrinos veñen moitos cans. Collen un can ceibo nunha aldea, danlle unhas chuches e siguen con el. E logo acaba en Ordes, porque o deixan antes de chegar a Santiago, e nin sequera saben de onde é». Lembra o caso dun pequeno mestizo dunha aldea ferrolá que acabou tres veces en Segunda Oportunidade, seguindo a peregrinos: «Nós dicíamos ‘aquí está este outra vez’, e o dono cando lle faltaba, xa nos chamaba». Son os que ela chama «reincidentes». E nese grupo coloca tamén aos donjuanes aos que botan o lazo, literalmente, tras as súas aventuras: algún, identificado o chip, tivo que ser rescatado polo dono máis dunha e de dúas veces.
