O carreiro é cómodo de percorrer partindo da capela de San Paio
11 abr 2021 . Actualizado ás 01:30 h.A primeira impresión é que o difícil vai ser aparcar. Algo de razón ten quen así pense nestes tempos de pandemia, e moita máis no verán, cando o persoal xa saia sen tanto medo porque os vacinados sumarán lexión. En Ponche Ulla -ou sexa, fronteira con Pontevedra- o excursionista tomou a estrada que parte rumbo a Arzúa, a AC 240, saíu do concello de Vedra e entrou no de Boqueixón case un quilómetro máis adiante, e aos 700 metros cruzou o río Pontillón e empeza a ver sinais de madeira que lle invitan a descender á corrente e a ver muíños.
Pero xorde a dúbida: onde deixar o coche? Por aqueles pagamentos, sinxelamente imposible. Así que non queda outro remedio que continuar e meterse entre as casas de Ardesende, virar á destra aos 400 metros e aos 100 máis, sinalizado, descender á capela de San Paio. E aí, ante o templo, si que hai unha pequena chaira. Como queira que agora non se produce aglomeración algunha fóra das cidades nin falta que fai, o espazo sobra.
Nese lugar arrincan unhas escaleiras -cómodas- que deixan á esquerda a capela, restaurada no 2003. E así é como se divisa o primeiro muíño, o de Matelo , que, como os do resto do paseo, está aberto, co pequeno punto negro (único na xornada) de que o interior necesita un urxente arranxo porque o mecanismo se ve roto e medio tirado. Unha pena.
Carreiro cómodo de percorrer, relativamente ancho, con algunha protección feble talvez innecesaria e parte dela derrubada posto que o tempo non corre en balde.
A corrente é, sobre todo, saltarina: non hai un metro sen un desnivel acusado, e iso quere dicir pequenos saltos e fervenzas en todas partes, que fan un ruído realmente agradable. Natureza pura. Tras cruzar unha ponte de madeira tan sinxelo como exemplar porque mostra como se poden facer as cousas ben sen necesidade de botar man do cemento, chégase en menos de cinco minutos ao segundo muíño, o de Engas . Un panel que empeza a pedir ou limpeza ou substitución indica as especies de mamíferos, aves e anfibios que poboan esas paraxes, e sen dúbida, se non hai esaxeración, impresiona a variedade.
E por certo, o muíño de Engas é veciño da gran sorpresa da xornada: a fervenza de Codeso, impresionante, 25 metros de altura oficiais, formando unha poza que sen dúbida no verán non debe desaproveitarse.
A partir de aí cambiar de marxe. Se ata ese lugar hase camiñado pola esquerda, agora vai facerse pola dereita, pegados a unha canalización. E así vai ser durante un centenar longo de metros, cunha árbore derrubada e cruzado no camiño que engade un punto de emoción, ata acabar no asfalto. Pero antes acádase o terceiro muíño, o de Caldelas..
A partir de aí, en teoría, a ruta segue. Pero aquilo é unha selva. Mellor desandar o andado, sobre todo se se está pasando o día con nenos.
COMEZO
Aparcadoiro de San Paio 42°47'44'' N 8°24'19'' W
A FOTO MÁIS PERSOAL
Ante a fervenza de Codeso.
O DESAFÍO
Seguir a ruta despois do asfalto (sen nenos e con bo calzado).
NO AIRE
Media ducia de aves rapaces sobrevoan estes días un área moi pequena preto do río Pontillón.