Desde fóra dá a impresión de que a veciñanza da Baña está radicalmente en contra dese enésimo parque eólico que se quere pór en Galicia. O de enésimo soa esaxerado, pero que haxa centenares (miles?) de muíños de vento aprobados ou en trámite de estalo é para preocuparse.
Historicamente, nin a clase política nin a xente do montón quixeron saber nada de definir o país. Todo o mundo sabe a que se dedica Suíza, ou Islandia, ou Noruega , ou as illas Feroe, ou China , ou Xapón… E ninguén sabe a que se dedica Galicia.
Pois depende . A un pouco de todo. Somos pesca, pero en descenso. Somos leite, pero producindo a prezos máis altos que Alemaña ou Francia. Somos estaleiros, pero mellor non amentar ao diaño (non polos estaleiros en si, senón pola súa eterna crise). Ou sexa, non somos nada. Ou mellor devandito, si, somos Inditex, menos mal, porque a outra multinacional que tiñamos, pequeniña pero digna, acabou sendo unha fraude e chamábase Pescanova. Porque oia, Citroën é francesa, non galega.
E agora tócalle a quenda á enerxía eólica e arrásanos o país, as montañas, as mámoas, a paisaxe e, claro, o turismo. Porque na breve relación anterior faltábanos o Camiño de Santiago, con centenares de galegos empeñados en afundilo a golpe de parvadas como dicir que o falso itinerario desde Corrubedo é tan importante como o auténtico Francés desde O Cebreiro. Pedras ao propio tellado.
Así que os veciños da Baña -que contan coa miña solidariedade- téñeno cru. A dinámica histórica do «ti vai facendo» converteuse en cancro. E sempre hai algunha empresa voluntaria en facer negocio a costa do vento alleo. Pero, sen dúbida, non se debe render a posición sen loita.