A banda encheu Fontes do Sar, onde 8.000 almas sentiron que a música mantén intacta a súa capacidade para transportarse no tempo
30 nov 2025 . Actualizado á 19:58 h.Coma se se tratase do DeLorean de Regreso ao futuro, a boa música ten esa mesma habilidade de viaxar ao pasado. Entenderano quen estivo este sábado en Fontes do Sar, onde, durante case dúas horas, os de 60 anos volveron sentir que tiñan 40; os de 40, que regresaban aos 20; e os de 20 lembraron aquelas viaxes en coche cos seus pais, sendo aínda nenos, mentres na radio soaba Fito & Fitipaldis. Nun polideportivo cheo, con 8.000 persoas, Fito Cabrales demostrou por que conseguiu converter o rock español, outrora constrinxido a pequenas salas, a lograr o mesmo éxito en estadios de todo o país. Nos seus case 30 anos cos Fitipaldis, que pasaron como un suspiro, o cantante vasco deixou claro que, a pesar de rozar xa os 60 anos, continúa en plena forma.
Demostrouno cunha actuación impecable, que abriu coa contraluz, do seu último disco, O monte dos aullidos, un mero pretexto para volver sentir a calor dun público ao que lle recoñeceu que «nos facedes sentir felices». As ovacións comezaron a soar antes de caer o pano, e a viaxe no DeLorean colleu velocidade de cruceiro con Pola boca vive o peixe, un dos seus himnos máis coñecidos. Os móbiles en ristre, as mans no aire, as gargantas acirrando cancións míticas. Con equivocaríame outra vez e Entre o eixo e a roda, a atmosfera foise caldeando Fontes do Sar. O espectáculo subiu unha marcha máis con Whisky barato, cando as guitarras se converteron en violíns, e os teclados en acordeóns. O pavillón foi, por un momento, uns deses pubs do Temple Bar de Dublín. Transformouse grazas a unha versión inédita dunha das súas grandes cancións, na que compartiu protagonismo co seu saxofonista Javier Alzola e o guitarrista solista, Carlos Raya.
Os saúdos de rigor deron paso a Como un cadaleito e Acabo de chegar, antes dunha presentación funky de cada un dos membros da banda. Faltaban A casa polo tellado e a súa balada máis coñecida, Soldadito mariñeiro. As parellas abrazáronse, ningunhas se bicaron. Os teléfonos volveron colocarse no alto, evidenciando de novo ese paso do tempo: cando esa canción soou por primeira vez era aínda 2003 e o público aínda levantaba ao ceo os seus chisqueiros. Parecía a despedida do que podería ser unha cita perfecta, pero a banda regresou ás táboas. Por diante quedaban tres cancións: a primeira, A noite máis perfecta; a segundo, Entre dous mares, digna homenaxe a Platero e Ti e o seu mellor disco, Correos.
O colofón chegou con Antes de que conte dez, himno que lembra o efémero do tempo e de todas as leccións que vai mostrando a vida. Durante dúas horas, o rock de Fito & Fitipaldis serviu para viaxar ao pasado. No tinteiro quedaron cancións como Rojitas as orellas, Corazón Oxidado, Sempre estou a soñar ou Anacos de cristal. Máis que un problema, quizais iso ser o bo de Fito Cabrales: aos seus fans acérrimos resúltalles imposible quedarse só cun puñado de cancións. Fito acompañounos case durante toda unha vida e, en Fontes do Sar, lembroulles o rápido que transcorreron estes case 30 anos desde que lanzou o seu primeiro disco, A porta pechada, en 1998. Tamén deixou claro que hai que gardar momentos para mirar atrás e que, si, sempre hai motivos para esbozar un sorriso.