Noites tolas con capacidades ao 1.000 %

Juan María Capeáns Garrido
Juan Capeáns SANTIAGO

SANTIAGO

ALVARO BALLESTEROS

Os hábitos da pandemia ameazan o modelo de pub español, baseado en espazos abertos sen mesas nin asentos e escaso control da capacidade

24 oct 2021 . Actualizado ás 01:12 h.

Se algunha vez probou a ligar de copas nun país estranxeiro e non tivo éxito pode deberse a varios factores: ao físico e ás habilidades sociais, primeiro; ou ao idioma, que é unha barreira franqueable, tamén; ou quizais a esa outra fronteira que é a distancia interpersoal. Iso que aprendemos nos últimos meses por motivos sanitarios leva practicando no lecer nocturno europeo e en moitos outros países do mundo desde sempre. Sen mesa, sen un lugar no que pór o cu no mellor sentido, non hai pasaporte á diversión.

Hai excepcións, pero custa atopar noutras latitudes locais semellantes aos que os españois nos sacamos da manga nos 80, e que son máis simples que un botijo: unha barra, música enlatada ou con dj e veña a abeberar á xente que, de pé, bebe , fala, baila, ri e rózase, sen máis mobiliario que unhas baldas nas que apoiar a copa momentaneamente para apertar o xersei á cintura ou para incinerar un cilindrín, cando se podía. Alguén se imaxina agora nun deses pubs nos que podías desmayarte de calor ou perder o sentido polo alcol sen risco algún de caer ao chan?

En Santiago , ese modelo calou primeiro no Ensanche, na época de desborde absoluto, e era a lei imperante na rúa dos pubs, en República Arxentina. Desde o Número K ata o sobrevivente Blaster, a noite consistía en conseguir un oco para transmutarse en sardinilla en lata. As pajitas de plástico, agora prohibidas, e os vasos de tubo axudaban nese esforzo colectivo por minimizarnos no espazo. Cantos máis, mellor. O simple feito de ser moitos e estar moi apertados estaba entón sobrevalorado, para xúbilo dos donos dos locais, que máis que na capacidade pensaban no aforro.

Nos 90 rizamos o rizo e tan singular xeito de entender a diversión trasladouse ao centro histórico, onde a Compostela bohemia quedou sen recunchos para xogar ao xadrez degustando un café vienés. O problema é que son locais moito máis pequenos, angostos e escuros, co efecto engadido da reverberación da música contra os muros de pedra, que che deixa a cabeza como un bombo horas antes de que a deshidratación matinal faga o seu implacable traballo.

Mal grolo

Avanzamos cara á cuarta década na Unión Europea, e a noite vai camiño de converxer moito antes que as rendas ou o nivel de vida, e esta vez non será porque as autoridades se poñan firmes. Cuesta crer que despois do mal grolo que pasaron os hostaleiros do lecer nocturno váianselles a recortar os seus horarios ou as súas formas de facer negocio, pero é moi posible que sexan os propios clientes os que entendan o seu tempo de dispersión baixo teito dun xeito máis folgado e algo menos tola, cambiando as roldas de tres, catro ou ata cinco locais por noite por estancias prolongadas en sitios máis amplos en espazo e hora de peche. É o que vén: do bar á sala de festas ou de concertos, ou do parque á discoteca, facendo skip aos pubs nos que aprendemos a danzar como os zíngaros do deserto e sobrábanos a metade dunha baldosa.