«O Camiño de Santiago é como a vida, costa»

lucía ortigueira / i. c. SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO

A recuperación da Ruta consolidouse en xullo con máis de mil peregrinos ao día

04 ago 2021 . Actualizado ás 23:53 h.

Julio despídese con boas cifras de chegada de peregrinos. Despois da recesión do último ano, en xullo houbo 33.882, moitos delas nas semanas próximas á festividade do Apóstolo, aínda que rematadas as festas, moitos camiñantes seguen acadando a Catedral estes días.

A Praza do Obradoiro estaba onte rebosante deles, animados polo bo tempo que acompañou a mañá. Sacha Pajot é francés e chegou desde Bordeus tras dous meses andando. Non pode conter a súa felicidade: «A experiencia foi máxica, aínda mellor do que me agardaba». Mozo, en forma, subliña que «facer o Camiño foi unha boa experiencia para o meu corpo e para a miña cabeza». É a primeira vez que o fai, pero non descarta repetir. Polo momento, o seu obxectivo é ir a Fisterra e valora volver a casa polo Camiño do Norte: «Aínda non sei, todo é posible».

Son moitos os peregrinos que deciden comezar a peregrinación en Sarria para obter a compostela. É o caso de dúas profesoras de Valencia, Marta Fernández e Sara Bordos. Cualifican a experiencia como «impresionante, sobre todo pola humanidade e polas moi boas historias da xente». Chegaron a Santiago emocionadas, cun nó na garganta: «Coincidimos cun neno de oito anos e a súa nai e foi realmente motivador, ademais de emotivo, atopalos ao final do percorrido». Decidiron facer o Camiño «para pensar, para atoparnos, para facer algo diferente», e o bo tempo acompañounas durante todo o traxecto.

Curiosa é a historia dunha familia proveniente de Madrid, que leva facendo o Camiño 9 anos. Marcos Edu e Susana Revilla comezárono no 2012, cando os seus fillos tiñan 3 e 5 anos. Desde ese momento, camiñaron unha semana ao ano desde Llanes, en Asturias, ata chegar onte á Catedral. «Facémolo por motivos relixiosos, pero tamén porque é unha forma de coñecernos como familia, sobre todo en momentos de dificultade», comenta Marcos, e engade que «tivemos momentos para coñecer a cultura doutros pobos, outro dos nosos obxectivos para as vacacións». Elixiron o Camiño do Norte para poder gozar de tempo de desconexión na praia, algo que adoraban os nenos, que en ocasións camiñaron mentres pateaban un balón, sorteando o cansazo. Este ano realizaron o seu último tramo desde Vilalba. Susana resume así o ensino que quere inculcarlles aos seus fillos: «A vida é como o camiño, ás veces costa, pero tamén hai tempo para gozar».

Que a vida ás veces custa tamén o sabe Francisco Carcavilla, natural de Navarra, que chegou a Santiago desde Ponferrada acompañado do seu irmán Tomás e o seu amigo Javier González. Percorreu nove etapas, unha «novena» duns 220 quilómetros, para homenaxear ao seu fillo falecido o pasado ano, quen gozaba coas rutas a pé. Sufriu acoso de compañeiros e iso, entre outras causas, contribuíu a que se quitase a vida. «Camiñar axudoume a soportar o duelo», declara Francisco. El, coa súa peregrinación a Santiago, ten un obxectivo claro: visibilizar a importancia do coidado da saúde mental e normalizar o seu tratamento para que deixe de ser un tabú. Durante o Camiño foi publicando vídeos en Facebook nos que compartiu os recordos que garda do seu fillo e a súa experiencia tras a súa morte, así como a axuda que recibiu da asociación Besarkada-Abrazo.

Parte da experiencia dos peregrinos consiste en facerse coa compostela, que se recolle na Oficina do Peregrino. José Fernández Lago, o deán da Catedral, entregou onte diplomas aos voluntarios que estiveron a colaborar na acollida de camiñantes estes meses.