Dificilmente unha cidade española vai conseguir as fotografías que terá Santiago hoxe nos actos do seu día grande. Os reis, os pesos pesados do Goberno central co seu presidente, o Goberno galego, por suposto a corporación municipal e outros representantes institucionais. O misterio deste poder tan exclusivo de atracción que exerce Santiago non é outro que o que ha magnetizado durante séculos a camiñantes de todo o mundo para construír, paso a paso, identidades e valores colectivos. Pero o peso da historia podería quedarse encerrado nun museo, en toda unha cidade-museo, de non ser porque desde a transición democrática Compostela loitou por facer valer o seu Padroado para convertelo en motor de presente e de futuro alimentado por consensos de todas as Administracións ao redor deses valores de cidade excepcional, única. Poida que algún dos ministros que hoxe estará na capital galega teña tido que recibir unha lección de urxencia sobre o que representa Santiago e o que é o Real Padroado, que revive hoxe despois de case dezaoito anos. Tampouco sería estraño que algún deles se pregunte por que Santiago e non Toledo, Salamanca ou A Lagoa, por citar outras cidades non só monumentais senón patrimonio da humanidade, como a nosa. Hoxe, na Catedral e fóra dela, terán as respostas. O que importa é a unidade de acción das Administracións, plasmada no programa Compostela 2021-2032, que os obxectivos aí contidos non queden en papel mollado e trasládense ás partidas orzamentarias que correspondan -en principio, e á vista dos logros dos últimos trinta anos, non hai motivo para dubidalo-, e que o Padroado non tarde outra eternidade en renovar os compromisos coa cidade, porque á marxe de tanta institucionalidad e formalismos, está a realidade dunha cidade que necesita medios para conservar os seus valores e manterse viva.