Yago Costoya: «Chamáronme tolo por deixar todo por unha tenda de vinilos, pero aquí sigo»

Será neste 2021 cando Disco Prezo, a tenda de vinilos e música de segunda man da rúa Santiago de Chile, cumpra 25 anos, unha cifra redonda á que a pandemia deixa por agora sen celebración. «Aínda me acordo que foi Dover o que a inaugurou por casualidade en 1996. Tocaban na praza Vermella e pasáronse», lembra con entusiasmo Yago Costoya, un arzuán de 50 anos que apostou toda pola música, a súa paixón. «Sempre collía o Freire para vir a Santiago a comprar discos. Xa de mozo non me perdía ningún concerto en Clangor ou no Número K», revive sobre unha etapa que o asentou na cidade. «Traballei nove anos na Xunta pero ao final funme. Chamáronme tolo por deixar todo pola tenda, sobre todo en pleno auxe do cedé e nuns anos nos que firmas como Sony Music deixaban de producir vinilos, pero aquí sigo», remarca con orgullo. «Era a oportunidade. Tiña en mente o da segunda man e sabía que nesa época moita xente desfaríase destes discos. Estaba convencido, ademais, de que ían volver», sostén visionario sobre un retorno que se confirmou. «Agora parece que o vinilo o inventou Amazon, pero moitos estivemos aí aguantándoo», chancea.

Sobre as claves da súa resistencia, non dúbida. «O imprescindible é moverse moito, lograr pezas exclusivas ou edicións raras, tamén en cedé, que aínda vendo moito. Eu teño ir buscar coleccións por toda Europa e cando localizo unha boa, non paro. Aínda en decembro convencín un vasco, despois de negociar con miles de euros, para que me vendese os seus vinilos. Entre eles hai desde unha primeira edición orixinal inglesa de Sgt. Pepper's de The Beatles, que saíu da tenda por 350 euros o mesmo día que chegou, ata un orixinal de My generation de The Who. Debe haber catro tendas no mundo que o teñan», declara eufórico. «Ás veces estou a vender discos e dóeme», recoñece mentres acariña as xoias do negocio. Mira ao escaparate e admira tamén o seu equipo de música. «Tróuxenmo de Ámsterdam. Tíñao no salón cando viviamos nunha casa de Teo, pero logo viñemos a un piso en Santiago, naceron os dous nenos e xa quedei sen espazo», explica cun sorriso antes de lembrar que hai anos tamén tiña o local contiguo. «Jorge Martínez, o dos Ilegais, pintoume alí un grafiti de si mesmo. Pretendía que se cambiaba de baixo, cortase a parede e lévamo», rememora rindo ao evocar as súas amizades musicais. «Cando Josele Santiago vivía aquí, estaba todos os días na tenda», aclara, sen esquecerse da fidelidade do público.

Chegou un mozo desde Murcia e deume 500 euros por un vinilo de 6. Contoume que durante a mellor noite da súa vida soou esa música

«Dentro da miña marxe nunca tiven o problema de non vender. Este Nadal compráronme case igual que na anterior. Non esquezo que o primeiro día no que reabrín tras ao peche había xente agardando fose. Eles tamén tiñan ganas de música», desliza agradecido. «En Internet só ofrezo o 10 % do que teño. Non me gusta que un título bo o localice alguén e lévello, e queden sen el os meus clientes», defende. «Non coido as redes. Algúns dinme ‘‘como non me avisaches de que entrou isto?', pero ¡sabes o bonito que é ver a súa cara de sorpresa!», destaca mentres recupera unha anécdota que lle conmoveu. «Un peregrino pediume gardar dous días un disco orquestral. Dixo que virían buscalo. Chegou un mozo desde Murcia e deume 500 euros por un vinilo de 6. Contoume que durante a mellor noite da súa vida soou esa música. Viaxou a EE.UU. e a Reino Unido para localizar o elepé e foi o seu amigo o que o viu aquí», acentúa. «Cada vez hai máis apaixonados do vinilo, tamén entre pais e fillos», reforza. «É curioso, ademais, o actual revival dos 80. Moitas mozas piden temas de ABBA», afirma divertido. Xa sobre vendas, apunta que o disco de N.H.U., o grupo local de rock progresivo dos 70, é o que sempre tivo mellor saída.

Sen perder empurre, non elude máis facetas. «Montei unha promotora á que chamei Gabba Gabba Hey polo slogan dos Ramones. Virei con bandas como Os Flechazos. A Santiago trouxen concertos como o de Motörhead», salienta sobre un proxecto ao que levou a crise. «Iso queda sempre, pero non descarto volver. Non me podo morrer sen organizar outro gran concerto», conclúe con ilusión.

---

---