O fútbol sala abriulle as portas de Europa e soña con gozalo co pequeno Isaac ao seu lado
11 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Polas filas do Santiago Futsal pasaron xogadores de primerísimo nivel. Betãou, Ciço, Rafael, Alemao, César... Internacionais das seleccións do Brasil e España que durante a primeira década de século dominaban o fútbol sala mundial. Eran tempos nos que o entón Lobelle de Santiago manexaba presupostos de sete cifras, que cuadruplicaban o actual. Sobráballes marxe para traer ás súas familias.
A Everton Luiz Ferreira, que en abril cumprirá 23 anos e que está na súa segunda tempada no conxunto compostelán, tócalle vivir tempos moito máis austeros. O fútbol sala é a súa paixón. E nada lle gustaría máis que poder gozalo co seu fillo Isaac, de tres anos, ao seu lado: «Se puidese, xa estaría en España hai moito tempo. A miña ilusión é poder sacalo da favela na que vive», en San Cristovo, preto do estadio do Vasco dá Gama.
Everton e a nai de Isaac non son parella, pero manteñen unha boa relación. O que peor leva a á pivote é a distancia co pequeno, ao que só ve entre maio e agosto, cando volve a casa despois de que acaba a tempada e antes de empezar a preparar a seguinte: «Xa lle pega ao balón. É zurdo, como eu. Cando estou alí, vai comigo a todas partes. E xa viu algún partido meu a través do computador».
O xogador coñece de primeira man o difícil que é saír adiante nunha favela: «Os nenos empezan a traballar moi pronto, porque á maioría dos pais impórtalles máis que leven diñeiro a casa que o feito de que saquen boas notas nos estudos». Ese non foi o seu caso: «A miña nai traballaba moitísimo para que o meu irmán e eu só tivésemos que preocuparnos polos estudos e polos adestramentos».
Deixou os libros no curso equivalente ao primeiro de bacharelato e apostou decididamente polo deporte. Dalgún xeito, é unha decisión que tomou cando deixou a súa favela natal, Penhas, pola de San Cristovo, onde acabou acolléndoo a familia de Lucas Moreira, co que acabou dando o salto a Europa, co que coincidiu no Jumilla e esta campaña en Compostela.
Everton, desde a distancia, non se sorprende co envorco político que houbo no Brasil. E explícao nunha fase: «A xente quería probar algo distinto». E esas ganas de cambio atribúeas a dous factores: «O mal que funciona todo o público, sobre todo a sanidade e a educación, e a falta de seguridade».
O valor da seguridade
A el tocoulle vivir na zona do Rio de Janeiro: «Nas favelas hai como unha lei non escrita e aos de dentro non lles pasa nada». Pero fose as cousas cambian e hai unha frase, terrible, que o resume: «En Río adoitan dicir que vas traballar e non sabes se volves». Cando lles di aos seus amigos que en Compostela «podes saír de festa e despois camiñar por cálaa de madrugada co teléfono na man sen que che pase nada, cústalles crerllo».
No Brasil só tivo unha mala experiencia, unha das poucas veces que saíu da favela: «Ía con Lucas. El quedou sen móbil. A min, como nada levaba nada me quitaron». Por iso valora «a tranquilidade que se respira en Santiago».
Non lle custou adaptarse á cidade. Ao fútbol sala, en cambio, si: «No Brasil céntranse máis no ataque, no un contra un. Aquí tamén, pero o principal é a defensa. En Jumilla paseino mal, custábame moito ao principio. No Santiago Futsal tamén é moi importante a defensa». Nos adestramentos, non lle gustan os emparellamentos con «Alberto e Santi júnior. Son moi pesados defendendo».