É extremadamente raro. Pero pasa. A pantalla vaise a negro. Pero ninguén se move. Alguén comeza a chasquear os dedos. E outro se arrinca en aplausos. E de súpeto, todo estala. A pena. A solidariedade. A rabia. A emoción. A que flotou, contida, durante as últimas dúas horas e media. Como esas motas de po que envolvían ao protagonista a intres. Como a música que lles permitía desafogarse, esquecelo todo, esquecerse a eles mesmos. Ser outros. Non ser ninguén. Ser o mundo enteiro. É moi raro. Por sorte ás veces pasa. Ás veces. Ás veces non podes esquecer. E o rumias de camiño a casa, cos brazos ben cruzados, afundindo a cara na bufanda porque carallo, xa empeza a facer frío. Co 9 recortado do cartón no teu peto. Pálpalo. E volve todo. E mentres che cepillas os dentes volves velos, e os escoitas na túa cabeza. E exposche como se lles ocorreu isto, ou aquilo. Como serían aqueles anos. Era un tras outro, unha tras outra. Ninguén quería falar diso. E todo era abstracto. E na néboa do segundo soño, nun momento dado, aparecen. E acompáñanche durante boa parte do día seguinte. No coche. Fronte ao computador. Comendo. Mirando o móbil. Velos. Velos loitando. Berrando. Enfermando. Expirando o seu último alento. Morrendo. E alégrasche de que existan cousas como Cineuropa. Que traen películas como 120 pulsaciones. Que acelera o corazón, que empurra as bágoas cara aos ollos, que arrinca emocións tan fortes como os aplausos que se oíron ao final da sesión. Que che fai levar un 9 de cartón recortado no peto do abrigo.