Ante calquera partido do Uruguai, hai que aprestarse ao instante frenético. Habita o fútbol dese país un agonismo, un destino que aboca á vertixe, que debe de proceder das imperecederas reverberaciones do maracanazo de 1950. En Sudáfrica segregaron adrenalina da man de Luis Suárez na área, evitando o gol de Ghana no último minuto da prórroga, e provocando o penalti que fallou Asamoah. E, para eliminar a Italia no pasado Mundial, tamén salivaron rabia os dentes de Suárez apurando a carne de Chiellini. Sancionouno a FIFA, pero volveu a Uruguai como un heroe. E Mujica e os descamisados saíron a recibilo ao aeroporto de Carrasco, case nun remedo da aterraxe de Perón en Ezeiza.
Onte non foi a tarde de Suárez. Sen mans, sen dentes, coa perna turuleta ou medio esfinge, fallando goles de pibe sen desmamar. Así que a taquicardia uruguaia a puxo Giménez: co Atlético fixera un gol en 1.684 minutos. Estaba a agardar ao 90 en Ekaterimburgo ?un lugar do demo, onde os bolxeviques fusilaron ao tsar e á súa familia? para lembrarlle a Exipto que aínda manda papá.
Irán é esa selección capaz de enlamar a herba de Wimbledon . Calquera equipo confrontado con estes once iranianos da Garda do Pasdaran aféase e se deforma. O Brasil de Sócrates e Falcao parecería un cadro de Egon Schiele tras soportar 90 minutos a estes taladradores da beleza. Que lles vou contar dun Marrocos inane. Déronlles peor trato que aos reféns da embaixada ianqui en Teherán. E ao final, matarile. Non é gran ganga xogar contra Irán.
España realizou unha tarefa titánica. Un enfermo con depresión aguda que por dúas veces se quitou a mortalla. Pero sufriu un penalti sobre Cristiano máis que dubidoso, juventino. Por inercia. E unha reencarnación traumática en De Gea dos espectros febles de gardametas defenestrados non hai un mes: Ulreich e Karius. España mordeu con elegancia coral. Ronaldo apertou as mandíbulas mercuriales. O espello cóncavo da caníbal e canina lei do fútbol.