«Déronme unha patada no queixo e quedei soado no chan», así lembra o seu histórico gol o coruñés
15 jun 2018 . Actualizado ás 18:27 h.Once galegos vestiron, ata a data, a camiseta da selección española nunha cita mundialista. Pero só un, Amancio Amaro (A Coruña, 1939), foi quen de celebrar un gol. Foi no estadio de Hillsborough, en Sheffield, o 15 de xullo de 1966, ante Suíza. Unha honra que lle persegue ata hoxe. E que puido non producirse por un contratempo de última hora.
- Se lle chega a facer caso ao doutor, non viaxase a Inglaterra
- Na concentración previa, en Santiago, fíxenme unha escordadura. Atendeume un médico de alí e queríame mandar á miña casa. E eu, que non. Pedinlle que me infiltrase, que era o que se facía entón no Madrid, pero non lle gustou nada a proposta. Quería que non viaxase. Pero ao final saínme coa miña e fun.
- Foi, xogou e o seu rexistro está na historia do fútbol galego
- Eu nin o chamaría rexistro. A aquel Mundial fomos cinco da terra, algo que non volveu a repetirse nunca. Suárez, Reija e eu estabamos máis xuntos. Marcelino tiraba máis cos xogadores do Zaragoza e Ufarte cos do Atlético, pero tiñamos todos moi boa relación.
- Como lembra aquela xogada?
- Empezásemos perdendo. Sanchís fixera o gol do empate e o meu foi o da vitoria. O balón veu centrado desde a esquerda por Gento ao momento de penalti. Vía que non chegaba, así que me tirei en ferro. Conseguín rematar, pero o defensor, ao intentar despexar, deume unha patada tremenda no queixo e quedei soado, tirado no chan. Antes daban moita máis leña que agora. Vin a pelota entrar de esguello, fixéronme dano.
- Poida que Aspas ou Lucas Vázquez quítenlle a exclusividade...
- ¡Oxalá! Non lles custará tampouco moito igualar un gol (ri). Deséxollo, e se servise para conseguir unha vitoria, mellor aínda.
- Naquela ocasión, o seu gol e a vitoria non foi suficiente para cumprir as expectativas
- ¡Tiñamos un equipo moi bo! Faltou sorte e tocounos un grupo moi forte. Estaban Alemaña e Arxentina, case nada. Cos arxentinos non puidemos, e un gol moi estraño dos alemáns mandounos a casa.
«Aspas atopou o seu sitio e Lucas é un dos quince fixos do Madrid, teñen moitísimo mérito»
A entrevista con Amancio prodúcese días antes da polvoreira que rodeou á selección tras a destitución de Julen Lopetegui.
- Velle opcións a España de pelexar polo título en Rusia?
- Mantén a liña da última década. Os xogadores que cumpren anos van deixando a selección e os que entran teñen o nivel para crer que o equipo ten posibilidades de facer algo importante.
- E os dous galegos a bordo?
- Os dous teñen moitísimo mérito. O traballo de Lucas Vázquez fíxolle ser un deses quince xogadores do Real Madrid que sempre acaban xogando, aínda que non sexa de inicio e iso di moito. Iago Aspas atopou no Celta o seu lugar. Na súa saída ao Liverpool e ao Sevilla parece que a morriña non lle deixou demostrar o fútbol que ten.
- Reside en Madrid, que relación mantén con Galicia?
- Teño unha casa na Coruña. Cada mes e medio vou alí a cargar as pilas, a comer produtos da terra e a ver aos amigos.
- Seguro que nesas conversacións estivo presente o descenso do Deportivo...
- ¡Claro! Foi unha faena. Unha pena que ano tras ano viña roldando. Sentino moito porque me sigo sentindo, a pesar dos anos que levo fóra, coruñés e deportivista.
- Sente nostalxia?
- Do fútbol, sempre. É algo que naceu cun, non o podo evitar. Xa que non podo xogar, sígoo o máis preto que podo e cáelleme a baba vendo os terreos de xogo de agora. ¡Iso son alfombras! Nada que ver cos bulleirais nos que xogabamos nós entón.