Silicon Valley (Bank) Crack

O venres, as autoridades do estado de California interviñeron o Silicon Valley Bank, a entidade concibida hai exactamente 40 anos por Bill Biggerstaff e Robert Medearis no medio dunha partida de póker.

A idea orixinal era financiar ás empresas financiadas con capital-risco, pero pronto empezaron a prestar servizos aos propios investidores. Co tempo, converteuse nun dos bancos máis grandes dos Estados Unidos e o principal do Val, onde chegou a ter un 26 % de cota de mercado.

O colapso do SVB non ten nada que ver coa caída de Lehman Brothers no 2008 senón, máis ben, coa onda expansiva do desastre económico que foi o COVID. Para reactivar a economía, os bancos centrais empezaron a imprimir billetes, pero no canto de chegar ás empresas que realmente a necesitaban, gran parte desa inxección de liquidez acabou en mans de investidores que aproveitaron a oportunidade para obter préstamos sen apenas custo. Incluíndo —por suposto— ao capital-risco.

O principio do fin 

Entre marzo do 2020 —cando empezou o confinamento en España— e marzo do 2021, os depósitos do SVB dobráronse. De 62.000 millóns a 124.000. O problema é que —para un banco— os depósitos non deixan de ser unha responsabilidade que custa diñeiro, tanto para pagar os intereses dos depositarios como para manter a infraestrutura necesaria para atendelos: sucursais, sistema informático, persoal...

Para compensar eses gastos, os bancos prestan ou invisten ese diñeiro, pero o SVB non era capaz de facelo —cunhas mínimas garantías— á mesma velocidade que o recibía. Así que, os directivos decidiron investir a maioría deses novos depósitos en bonos apoiados polo goberno estadounidense. Cos intereses practicamente a cero, optaron por comprar bonos a 10 anos, para polo menos rascar unha raquítica rendibilidade do 1,56 %.

A tormenta perfecta

Alagar o mercado con diñeiro, disparou a inflación e —para intentar detela— os bancos centrais empezaron a subir os tipos de interese, o que fixo que baixase o prezo dos bonos que comprara o SVB para que compraría alguén bonos cunha rendibilidade do 1,56 % cando podía comprar novos co dobre de rendibilidade?

Esa depreciación non tería ningunha consecuencia para o SVB agás que tivese que vender os seus bonos antes do prazo de 10 anos, cando lle devolverían o diñeiro que investira, o problema é que… tivo que vendelos.

Unha vez pasada a pandemia, fíxose evidente que o sector tecnolóxico acelerara demasiado. As grandes compañas tecnolóxicas despediron a miles de empregados e os investidores deixaron de financiar os proxectos que non tivesen un mínimo viso de ser rendibles nalgún momento. As start ups que ingresaran as súas roldas de investimento no SVB empezaron a tirar dos seus depósitos para poder sobrevivir moito máis rápido do que se xeraban outros novos.

O pánico

O martes 7 de marzo, nalgúns foros de emprendedores empézanse a estender rumores de que SVB podería ter problemas de liquidez.

O mércores 8, o SVB actuou de forma responsable para garantir a súa liquidez e vendeu parte dos seus activos —como os bonos con interese ao 1,56%— por un 80% do seu valor orixinal, aínda que iso supuxese asumir unhas perdas de 1.800 millóns de dólares, e anunciou unha ampliación de capital para poder financiarse. Iso si, a operación comunicouse como o cu e no peor momento posible, co mercado financeiro aínda dixerindo a quebra do banco Silvergate e de FTX. O mercado entrou en pánico e a acción de SVB derrubouse.

O xoves 9, Greg Becker —CEO do banco— compareceu nunha rolda de prensa na que pediu aos clientes de SVB que mantivesen a calma e non entrar en pánico… que conseguiu exactamente o efecto contrario. Varios fondos de investimento empezaron a recomendar ás súas compañas participadas que sacasen os seus fondos do banco. Só ese día retiráronse 42.000 millóns do banco, que deixou un descuberto de 958 millóns de dólares.

O venres 10, a entidade era intervida.

E agora que?

Tanto en Norteamérica como en Europa existen fondos e organismos que garanten os depósitos bancarios... ata certo punto (250.000 dólares nos Estados Unidos e 100.000 euros na Unión), pero no SVB apenas un 2,7 % dos depósitos estaban garantidos por completo.

O cliente-tipo do SVB é unha start up que ingresa na súa conta o diñeiro levantado na súa rolda de investimento, de onde vai pagando as nóminas dos seus empregados e os seus gastos operativos. Que pasa con todos eses depósitos que superan os 250.000 dólares? Pois, basicamente, non se sabe.

No mellor escenario, o SVB atopará un comprador que se fará con todos os seus activos a prezo de derriba, a cambio de garantir a liquidez dos depósitos. No peor, liquidásense todos os activos do banco e pagarase a cada depositario a parte proporcional que lle corresponda. Se devanditos activos se venden por un 80% do seu prezo orixinal, cada empresa recibirá un 80 % do diñeiro que tiña en conta, pero a clave non é tanto o canto como o cando.

O organismo de control americano prometeu que os clientes poderán retirar eses 250.000 dólares a próxima semana, pero para moitas start ups non sera diñeiro suficiente para pagar ao seu persoal; e é posible que algúns directivos prefiran despedila antes que asumir as responsabilidades legais que trae seguir operando cando a túa empresa está en quebra técnica.

Poderíache ter pasado isto a ti?

Como era previsible, as redes hanse enchido de «Capitáns A posteriori» ridiculizando aos emprendedores que non manteñen varias contas bancarias cun máximo de 250.000 dólares en cada unha. Soster semellante memez, só demostra ter un completo descoñecemento de como se financia unha startup ou se xestiona unha empresa dun mínimo tamaño.

Manter oito contas, cun saldo máximo de 250.000 dólares en cada unha, en oito entidades bancarias diferentes para ingresar unha rolda de investimento de 2 millóns de dólares —que en Silicon Valley consideraríase «modesta»— non só sería un pesadelo administrativo senón, tamén, financieramente ineficiente.

Canto máis diñeiro tes nunha entidade, mellores condicións ofréceche, evidentemente, pero no caso das empresas non estamos a falar de baixar as comisións por sacar efectivo nun caixeiro ou regalarche unha batería de cociña, senón liñas de crédito que poden significar a diferenza entre a vida e a morte da túa startup. Supoño que por iso non coñezo ningunha pequena ou mediana empresa que traballe con máis de 3 ou 4 entidades principais e que non estea exposta —en maior ou menor medida— máis aló dos depósitos garantidos.

Non se se a ti che puido pasar, pero a min seguro que si. Todo o diñeiro de Otogami estaba no Sabadell. Todo o diñeiro de Manfred está no Santander. En ambos os casos, superábanse os 100.000€ no balance. Se os bancos caesen, nós tamén o fariamos.

No caso do SVB, cando se empezaron a oír as primeiras voces de alarma, moitos emprendedores dubidaron entre sacar o diñeiro do banco, asumindo as cancelacións de créditos e penalizacións, ou mantelo e agardar a ver que pasaba. Ti sacarías todos os teus aforros do teu banco —se iso supuxese perder un 5 ou un 10% dos mesmos— só porque cho recomendase un colega, a pesar de que Forbes o recoñecese como un dos mellores bancos dos Estados Unidos?

A realidade é que se «sólo» se retirou o 95 % de todo o diñeiro que saíu o xoves, o SVB tería seguido podendo operar.

E por que a min debería importarme?

Se traballas no sector tecnolóxico, o impacto da intervención do SVB é tan imprevisible como segura, non xa polo indubidable prexuízo ás miles de start ups con fondos conxelados senón pola posible falta de pagamentos aos seus empregados e provedores.

O de «Silicon Valley Bank» pódeche facer crer que non se viron afectadas empresas nacionais, pero estás moi equivocado. Outra cousa é que queiran que se saiba. Á fin e ao cabo, ninguén quere contratar a unha empresa que ten problemas.

Pero aínda que non traballes no sector tecnolóxico, por suposto que isto pode afectarche e moito. Á fin e ao cabo, todo o sistema se sustenta na confianza. Se os seus clientes a perden e creen que é mellor gardar os teus aforros en cartóns-regalo de Starbucks, toda a banca caerá como un castelo de naipes. E pódeche gustar máis ou menos, pero a banca é o intermediario que prové de crédito a persoas, empresas e estados.

Cambiar o sistema é máis sinxelo na teoría que na práctica. Se esixísemos aos bancos conservar todos os depósitos dos seus clientes, as súas comisións aumentarían e o crédito reduciríase e encarecería drasticamente. Iso si, a cambio de democratizar o acceso aos produtos financeiros, transformamos o risco empresarial nun verdadeiro risco sistémico.

E sempre que o Estado debe cubrir ese risco para manter o sistema de confianza, adóitase expor a nacionalización da banca. Pero as entidades públicas foron tradicionalmente menos eficientes que as privadas e nada impide que sexan utilizadas por políticos dun ou outro signo para financiar as súas propias iniciativas e intereses sen unhas mínimas garantías financeiras, o que podería provocar perdidas equiparables ou superiores aos rescates á banca privada.

Así que, isto non vai de que uns tecnobros consentidos queden sen pasta para pagar a oficina con futbolín e piscina de bólas en Pau Alto, senón de se nos creemos que esa cifra que aparece ao consultar o noso banco é algo real ou unha mera ilusión colectiva.

Polo momento, os catro principais bancos dos Estados Unidos xa perderon 52.000 millóns de valoración bolsista. O que pase nos próximos días, determinará a marcha da economía mundial nos próximos meses ou anos.

O SVB non fixo nada «malo», pero se se inxecta diñeiro público no mesmo volveremos caer por enésima vez na inxusta privatización de ganancias e socialización de perdidas. Se non o facemos, as consecuencias serán impredicibles. Quen está disposto a asumir esa responsabilidade?

No 2008, o Goberno estadounidense deixou que Lehman Brothers caese, pero iso tampouco nos trouxo un sistema máis xusto. Os máis débiles sufriron os efectos dunha crise devastadora. Os máis poderosos, apenas a lembran.

Este texto publicouse orixinalmente na Bonilista, a lista de correo de noticias tecnolóxicas relevantes para persoas importantes. Se desexa subscribirse e lelo antes que ninguén, pode facelo aquí ¡é bastante gratis!

---

---

---