DURMIR? NIN EN SOÑOS Hai anos que O Porto, de noite, navega un paso por diante. O que cambiou é que as aves nocturnas teñen máis ramas onde apoiar as súas patas. Pero... ¡Ollo! Os seus bares non son como ningún outro. Hai que vir a velo.
12 feb 2018 . Actualizado ás 11:22 h.
Un home de melena curta e riza está sentado nunha parada de bus da Rua do Ouro, a que discorre desde a Ribeira ata a praia. Ten os ollos verdes. A pel canela. A descrición non pretende facer un xogo de palabras coa canción. Fai honra á verdade. É como un modelo de Tom Ford. Pero non é unha aparición saída dun dos seus catálogos, probablemente saltou dalgún dos garitos de techno que hai na cidade. Iso despois de ter estado danzando antes de local en local. «Fai vinte anos, cando alguén che preguntaba pola mañá onde estiveras a noite anterior, era doado responder. Moitos acababamos a noite no mesmo lugar -en referencia á discoteca Swing-. Agora formulas a mesma pregunta e hai que pensar un intre a resposta, porque a oferta se multiplicou». Coa perspectiva que dá ter navegado a fondo nas noites do O Porto dos noventa, este habitante desta urbe invicta describe como cambiou todo o escenario en relativamente pouco tempo. Non só hai máis locais, resulta unha cuestión de tendencias. Porque a noite da segunda cidade de Portugal continúa camiñando cun paso por diante, é un deses lugares onde, comparado con Galicia, a noite leva adiantado o reloxo.
Aínda que este é un lugar onde a xente sae tarde, hai locais de primeira hora onde todos os días da semana hai algo que facer. Un exemplo é a Embaixada do Porto, na praza Carlos Alberto, un garito onde calquera que entre pode revelarse un carrete de fotografía, comprar un disco de vinilo, un tocadiscos ou unha Polaroid e, por que non, subir unhas escaleiras, tomar unha cervexa ou unha copa para escoitar un grupo en directo. O seu propietario, un lisboeta que frecuentaba as noites do inigualable Finalmente, organiza un espectáculo todos os días. Blues, bossa nova, rock dos anos 50....
Máis aló dese local de aire retro, hai outros espazos para tomar esa primeira copa. Elixir un? Imposible. Porque non cabe dúbida de que as alternativas son tan diversas como a propia cidade. Non fai falta saír da área da Baixa, Ribeira e Cedofeita para chegar ao Passos Manuel, na rúa do mesmo nome. Non hai dúbida de que polos seus vinilos o recoñecerán, pero esa é só a súa primeira carta de presentación. Entren dentro.
Non moi lonxe, a Rúa Galerías de Paris, xusto detrás da famosa librería Lello, abre paso á maior concentración de bares da cidade. Cada sábado pola noite decenas de persoas poboan esa rúa dispostas a construír a súa propia aventura. Preto, na entrada de un aparcadoiro, un grupo de mozos vestidos con un esmoquin apuran uns cigarros antes de subir a cear a un dos salóns do Club Portuense. Teñen entre 20 e 21 anos. Naceron no ocaso da centuria anterior, pouco antes de que os escudos desen paso ao euro, pero a súa anacrónica indumentaria vai acorde coas regras marcadas por unha institución centenaria como é o club que conserva costumes do pasado para mirar ao futuro. Esa falta de prexuízos convérteos en modernos.
Porque eses mozos que, como o adonis de ollos verdes que na mañá futura agardará na parada do bus de a Ribeira, acabarán a madrugada buscando historias fugaces, ou non, de garito en garito. É como unha gran partida de dominou na que o único que hai que procurar é manterse esperto.
Poida que despois de cear empecen por cruzar o limiar do local que leva o nome dunha das rúas próximas á institución, o Galerías de Paris. Alí tomarán unha copa e observarán os xoguetes que colgan do teito deste local que acaba travestido en discoteca despois de ter servido unhas contas ceas. Ou talvez prefiran ou Armecén do Chá, un local con almacén de viños, unha sala de baile, espazo para que piquen os Djs... Porque non está mal pasar un intre para escoitar un pouco de Transo ou Minimal.
O Porto é unha porta aberta aos contrastes. Aos temas que soan na radio e a outros que non teñen nada que ver. Aí está escondido o seu encanto. Porque do mesmo xeito que nunha rúa do centro, a poucos metros da Torre de Clérigos, poden atoparse a uns raparigos vestidos como Fred Astaire, noutra poden verse modelos trajeados con indumentarias que ata sorprenderían a Boy George ou Viviane Westwood.
E non hai que pasar por alto clubs como Gare, en Rua dá Madeira, un dos templos de o techno en Europa. A proba de que non ten nada que envexar a un deses locais que arrastran masas en Centroeuropa é clara. Nomes como Eric Cloutier, que estará esta noite, ou Michael Mayer, que o fará en marzo, forman parte da súa axenda. E logo está o Industria Club. Hoxe a sala contará con Ewan Pearson, un inglés que leva dúas décadas no máis alto dos ritmos electrónicos. De feito, foi un de os recording artist de Partial Arts, ademais de remezclar a algúns dos máis grandes deste estilo como Depeche Mode ou os Chemical Brothers.
O MAUS HÁBITOS
Pero non hai que descartar o deixarse caer por algúns dos locais sofisticados que hai xunto á praia. Primeiro pode facerse unha parada en Foz, logo en Matosinhos. Antes de baixar, hai que probar unha das alternativas que ofrecen coctelerías como a moderna The Royal Cocktail Club, en Rúa dá Fábrica.
Pero hai un lugar que vai máis aló de todo iso, un espazo que leva anos no máis alto do podio do alternativo. É o Maus Hábitos, na Rúa Passos Manuel. Só hai que repasar a axenda. Esta noite, por exemplo: Groove Ball e Vaxinal Davis. O primeiro é un espectáculo de performance no que actúa unha artista cuxos referentes son algunhas das máis grandes como a Xurado ou Edith Piaf. Todo inspirado en as Ballroom neoyorkinas dos noventa. Un canto á individualidade e á liberdade. O segundo presenta unha fórmula «homo core punk». Porque... como non reservar un pedazo de noite para saborear o último do movemento underground? É patrimonio de todas partes. Non hai que facer noxos a nada. Menos aquí, onde pode pasar calquera cousa. O reguetón non marca a diferenza.
Porque non hai que esquecer que son eses lugares os que marcan o contrapunto a eses outros pequenos bares con historia, como unha das tascas do Campo Mártires dá Patria, a Adega Leonor, acubillo de Erasmus que buscan copas baratas para poder rematar o mes con algo de comida na neveira. Nas súas paredes van pegando os carnés dos estudantes que se van. É a súa pegada. Déixana do mesmo xeito que os que, ademais de ter estado diante da barra, acaban colocándose detrás dela para servir copas. Talvez algún día volvan e búsquense nesas fotos que quedarán colgadas, a modo de santuario, nesa parede para o recordo. Entón rirán. Quizais volvan brindar polos bos tempos. Pero non só é un lugar para beber. Tamén está aberto ao debate nocturno. Algúns falan sobre que pasará agora que o Goberno local pretende prohibir beber na rúa.
Poderían estar a falar hora tras hora, ata que saia o sol. Pero algúns optan por continuar co seu paseo nocturno. Os que non queren «pegar un carro» para ir á zona industrial, onde están discotecas como Via Rápida, poden buscar outras alternativas pola zona. O que estea canso de buscar só ha de ir detrás da masa. Os que estean cansos, poden continuar ata a Ribeira para mirar as luces do outro lado do río.