Amor en tempos de covid

Pablo Veiga

Ao SOL

31 ago 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Aquela mañá do dez de abril, Dorindo limpaba unha bágoa que lle esvaraba pola cara abaixo mentres ollaba para a ambulancia que levaba ata o hospital a Herminda, unha interna coma el da residencia de maiores.

Un virus con coroa, chegado de sabe Deus onde, contaxiara a vinte dos noventa usuarios do centro, dos cales, cinco xa morreran.

As precaucións tomadas, impediron que Dorindo puidese achegarse a ela, nin sequera para despedirse. A muller marchaba moi maliña e quen sabe se formaría parte desa listaxe dos que levaron e xa nunca máis volveron e dos que xa non deron saído con vida a tempo da residencia.

Desde o mesmo momento en que ingresou no centro, había seis meses, Dorindo, viúvo desde había tempo e cun fillo vivindo en Francia, fixéralle as beiras á muller, a cal acabou caendo rendida ós seus encantos.

Luns, catro de maio. Máis de vinte interminables días e, sorprendentemente, Herminda derrotaría o maldito bicho, figurando nese afortunado grupo dos que marchaban pero regresaban de novo á residencia, delicados, si, pero vitoriosos. Dorindo tivo que agardar dous días máis para ila ver.

Como bo galán que era, vestiu o seu traxe azul e anoou a garabata. Unha das coidadoras colocoulle a máscara e púxolle unhas luvas, ademais de botarlle o xel desinfectante. Abriu a porta da habitación, entrou e sentou a carón dela, quen permanecía deitada na cama, durmindo. Tras uns minutos, Herminda acordou e mirouno cun leve sorriso de satisfacción.

Dorindo, igual que fixera aquela mañá do dez de abril, tivo que limpar unha solitaria bágoa. «Pensei que te perdía para sempre», díxolle el, despois dun pedazo sen ser quen de artellar unha soa palabra. «Pero volviches», engadiu, cheo de felicidade. «Si, volvín e vin para quedar, contigo e para sempre», contestoulle ela.

En toda a tarde non falaron nada máis. Non facía falta e tampouco había présa.

Pablo Veiga. Traballador social. 50 anos. Lugo.