Ao traspasar a porta da cafetería inundoulle os sentidos un lamento feito música. Bágoas silenciosas que se lle espetaron na sensibilidade. «O acordeón chora, non cabe dúbida».
O acordeonista, alleo ao mundo, deslizaba os dedos polas teclas nunha caricia prolongada. Aquela música chamábaa coma un abismo inevitable.
-Parabéns. Estiven escoitándoo. Non coñezo esta melodía. É moi fermosa.
-Grazas, señora. Son cego, non a podo ver, pero a súa voz recórdame a unha muller que coñecín hai anos. O día que me deixou por outro ía borracho de celos. Tiven un accidente e perdín a vista. Estas notas son todo o que me queda dela. O acordeón nunca a esqueceu.
Fuxiu. Saíu de alí aloulada. Camiñou sen saber a onde, coma unha autómata. Perseguíaa a mirada daqueles ollos cegos. Aqueles ollos nos que quedaban as pegadas da súa traizón.
Moncha Prieto. Xubilada. 69 anos. Sober.