Facíaselle insoportable a soidade. Todo era estraño sen Carmela. Botábaa tanto de menos… Sentía un sórdido baleiro; coma se á vida houbésenlle arrincado a alma. As noites alongábanse ata o insomnio desesperante e non soportaba a humidade dos seus silencios. «¡Síntoo Carmela…! -díxose-. Síntoo, ¡amor meu!, pero eu necesítoche, aínda que sexa noutra muller. Necesito falarlle á túa mirada, aínda que sexan outros os ollos. Necesítoche nas noites ao meu lado, aínda que o libro que esteas a ler descanse sobre a calor doutras mans». Animado por alguén do club de xubilados, decidiu rexistrarse nunha rede social. Non se cambiou de nome, non mentiu na idade, puxo a súa verdadeira foto e fixo unha veraz e sincera relación de todas as súas características persoais.
Case sen crerllo, atopouse compartindo conversación, a través da pantalla do seu computador, cunha tal Afrodita. ¡Era extraordinario e marabilloso…! Aquela muller parecía entendelo perfectamente; coma se fose Carmela. Acertaba a dicirlle todo canto botaba de menos ultimamente. Atopábase rexuvenecido. El propuxo un encontro persoal e concertaron lugar e hora. Cando acudiu, puntual, á cita, e chegou á dirección indicada, quedou perplexo. Afrodita agardaba riseiro alí, pero aquela era unha tenda de robots dotados de intelixencia artificial. Ela, tiña un perfecto e voluptuoso corpo de muller, aínda que fose de silicona. E, a pesar da súa voz lixeiramente metalizada, era capaz de manter calquera tipo de conversación dun xeito sorprendentemente intelixente. «A silicona é agradable. É curioso como se pode imitar o tacto da pel con tanta fidelidade. A verdade é que me sorprendes cada día. Os teus movementos… A túa voz… Gústame a túa voz. Alégrame que agora enchas os antigos espazos insomnes e silentes das miñas noites».
Alfonso Modroño Márquez, jubilado, 69 anos, Arteixo.