Para facer un bo roscón todo está na actitude, un bo sorriso, fariña, fermento, azucre, manteiga, leite, ovos, sal e un pouquiño de azahar. Hai pouco comprei un, cheguei a casa e deixeino sobre a mesa do comedor. Pedinlle aos nenos: «Ídelo cortando mentres eu vou ao baño». E en dous minutos, non máis, desapareceu o roscón. Só me deixaron as guindas, ah, e un pedacito escondido debaixo dunha doblez. Collino entre as miñas mans e saínme ao xardín. Posei a mostra no céspede e metinme en casa para facer algo, non sei. Foi xusto cando se metía o sol.
Sen gota de vento, ¡apareceu un dragón!, coa lingua bífida máis rosada que o esplendor do ceo, coas súas patas gordas, o seu corpo escamoso e cos pliegues dun impoñente barrigón.
Díxome: «Ola, chámome Eusebio -e púxenme as miñas lentes de presbicia para non perderme a ocasión-, quería darche as grazas por sóbraa do roscón», engadiu mentres algo se lle atragantó.
Deille unha palmada forte e chuspiu un anaco duro, un habón: ¡O premio do roscón! Ao que lle toca, págao, díxenlle eu. Pero ao momento deime conta da miña inoportuna contestación.
-Desculpa, Eusebio, antes de que che vaias, deixaríasme ver o teu interior?
E, amablemente, el accedeu. Abriu as súas mandíbulas en alta definición, e vin todo o que dentro había. Saían pompas, gases, líquidos e ácidos. O que alí se cocía, nin o mellor robot de cociña, nin o mellor fermento, nin o mellor forno poderían nunca igualarse ao daquel roscón. Miúdo aroma, miúdo cheiro saía desa masa esponxosa, daquel pastelón. Dunha sobra, dun trocito de nada, expandiuse aquela receita tan rara e milagrosa como o é o amor.
Lucía Jares Mañas, periodista, 45 anos, A Coruña.