«A automedicación pode converter en crónica a hemicrania»

Cristina Barral Diéguez
cristina barral PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA CIDADE

RAMON LEIRO

A neuróloga Paula Suárez Gil afirma que a enfermidade está mal vista e ten o seu estigma social a pesar de ser limitante

07 novs 2019 . Actualizado ás 16:17 h.

A neuróloga do Chop Paula Suárez Gil (Santiago, 1967) ofrece esta tarde (18.30 horas) unha charla coloquio para pacientes sobre a hemicrania en Afundación, en Pontevedra. Estará acompañada pola doutora Susana Mederer. A iniciativa forma parte dos actos deseñados pola Sociedade Galega de Neuroloxía dentro da Semana da Hemicrania.

-Non todas as dores de cabeza son hemicrania. Cal é a diferenza?

-A hemicrania é un tipo en concreto de dor de cabeza. E é unha enfermidade que é máis que dor de cabeza. Aínda que o que a define é a dor, é unha enfermidade neurolóxica que ten as súas implicacións e caracterízase sobre todo por un tipo concreto de dor. Adoita ser dun lado só da cabeza, moi intenso, como latexados e que se acompaña de náuseas e vómitos, molesta a luz, os ruídos... Ás veces ten uns síntomas previos neurolóxicos que se chaman aura, en forma de alteracións visuais ou da sensibilidade que fan que sexa unha enfermidade un pouquiño máis complexa que unha dor de cabeza.

-Que causa a hemicrania?

-Non se sabe cal é a causa realmente. Non se saben os mecanismos polos que se produce, pero si ten unha carga xenética importante, os factores ambientais inflúen e iso fai que o cerebro teña unha configuración especial nos migrañosos que os fai máis sensibles a que, ante determinados estímulos, aparezan como resposta esta crise de dor.

-A día de hoxe non existe cura...

-Non. A enfermidade non ten cura, pero si melloran os síntomas. Mellora a frecuencia da dor, a intensidade, pero a enfermidade en si non ten cura.

-Que prevalencia ten?

-Na poboación en xeral a prevalencia é dun 14 %, o que implica que na área sanitaria de Pontevedra ten que haber uns 40.000 migrañosos. O que pasa é que a maioría, máis da metade, están sen diagnosticar.

-É difícil de diagnosticar?

-Hai hemicrania que son máis leves, a intensidade da dor é pequena e a xente asóciao a unha dor de cabeza. Vano deixando e non o consultan.

-Hai signos de alarma? Cando hai que preocuparse?

-A hemicrania caracterízase porque son crise de dor repetidas. De feito, para podela diagnosticar ten que repetirse cinco veces unha dor desas características. Cinco veces sen concretarse un horizonte temporal. Alguén que xa ten dores repetidas adóitase preocupar. Se non é demasiado intenso e ten unha carga familiar, xa o tiveron os seus pais, pois non lle dan importancia.

-Pero si é unha enfermidade que afecta á vida laboral e persoal...

-Cando a crise de hemicrania son intensas ás veces non se pode ir traballar, empeoran coa actividade física, co cal se necesita repouso. Evidentemente iso limita. Outra cousa importante é que cando a hemicrania se transforma en crónica a frecuencia da dor pode ser moi elevado e cando unha persoa ten dor máis de quince días ao mes ten repercusións importantes no seu día a día. Aínda que hai tratamentos que a poden facer mellorar.

-É unha enfermidade pouco entendida socialmente?

-Está mal vista porque o da dor do cabeza é como ‘todo o mundo o ten, non é para tanto'. Ten o seu estigma social e á xente que ten dores de cabeza moi frecuentes xa lle dá como cousa dicilo. Todo iso tamén xera máis inquedanza, depresións... que contribúen a que a incapacidade sexa maior.

-Hai algún mal hábito que contribúa a incrementar a hemicrania?

-Como para todo levar unha vida sa é o mellor. Ter un horario regular de comidas e de soño, facer unha dieta equilibrada, non abusar do tabaco, do café, do alcol, facer exercicio físico moderado, evitar o estrés... E hai pacientes que ante determinados estímulos concretos, por exemplo, a comida, desencadéanselles hemicrania. Aínda que son os menos frecuentes.

-Que non poden comer os pacientes con hemicrania?

-Poden comer de todo. Pero hai determinados pacientes aos que alimentos con aminoácidos por algunha razón dispáranlles a dor. Adoita ser o chocolate, o viño tinto, o regaliz, algúns aditivos. O café, non. Axuda a aliviar a crise de hemicrania, aínda que o exceso de cafeína ou a privación poden desencadear hemicrania.

-Que buscan con chárlaa coloquio desta tarde?

-Que a xente pregunte, resolva dúbidas da súa día a día e poder intentar darlle difusión a isto, que a xente o consulte ao médico e que poida ter un bo tratamento. E evitar que se automediquen porque poden facer que a hemicrania se converta en crónica. Hai tratamentos para a crise de dor e preventivos. Para a crise de dor empézase con analxésicos xerais e en crise máis intensa hai tratamentos específicos. Cando son frecuentes e moi intensas hai un tratamento preventivo que busca reducir a frecuencia, a intensidade. Nisto si que houbo avances e recentemente aprobáronse dous medicamentos novos. Establécese como mínimo seis meses para que o tratamento funcione.