Así é Lores, alcalde de Pontevedra: O médico que puxo aos pontevedreses a andar

Miguel Anxo Fernández Lores (Vilalonga, 1954), é o artífice do milagre do BNG en Pontevedra. Do idilio entre unha cidade que fai vinte anos sufría un certo aburguesamiento, e un alcalde nacionalista. Nos anos 80 e 90 do século pasado, moi poucos apostasen por que a capital das Rías Baixas tería un rexedor de esquerdas e moito menos bloqueiro. Lores chegou á alcaldía cando o século morría, en 1999, e aí segue, rexendo a política municipal dunha cidade á que el cambiou o destino.

Entón podíase pensar que un alcalde nacionalista en Pontevedra era pouco menos que unha anomalía. Hoxe, vinte anos despois e cando acaba de iniciar o seu sexto mandato, ninguén pon en dúbida que a súa xestión transformou á cidade, que devolveu aos pontevedreses o orgullo de selo e que situou a Pontevedra no mapa non só galego e nacional senón tamén internacional, con premio da ONU, en Dubái, en China , en Nova York, en Hong Kong, en México....

En 1978, no «cuartelillo»

Todo empezou, para Pontevedra, en 1987 cando este médico nado en Vilalonga foi por primeira vez candidato á alcaldía da cidade do Lérez. No 83 xa fora concelleiro en Samos (Lugo), onde viviu o seu primeiro destino como facultativo, pero o seu compromiso político viña de máis atrás. O propio Lores lembra que en 1978 xa lle levaron ao cuartelillo da Garda Civil por pegar carteis contra Ence.

Naquelas eleccións de 1987, foi elixido concelleira. O único representante do BNG nunha corporación de vinte e cinco. Doce anos na oposición dan para pensar moito no futuro, en como transformar unha cidade. E meu dito meu feito: foi nomeado alcalde o 1 de xullo de 1999, e xustamente un mes despois tomou a decisión que cambiou a Pontevedra: pechar o centro histórico ao tráfico, nin un coche máis aparcando nas prazas da zona monumental ou utilizando as rúas para atallar. E despois da zona vella, chegou a quenda ao centro urbano. A reconquista. O equipo que lidera Lores na alcaldía puxo aos pontevedreses a andar. A gozar das rúas e dos espazos públicos que antes ocupaban os coches. E niso segue.

A calquera que chega ao seu despacho -e viñeron a entrevistarlle desde australianos ata coreanos, alemáns, franceses ou británicos-, somételles á mesma proba: abre a fiestra e pídelles que escoiten. Nin un ruído de motor. Se seica, as conversacións da xente que pasa pola rúa Michelena. É unha das cousas das que máis orgulloso está.

Lector exhaustivo de prensa, afeccionado á cociña e ao xardín, e tamén e a seguir o tenis en televisión desde que as súas costas lle impide practicalo ou esquiar, cumpriu a semana pasada 65 anos. Pero non pensa en xubilarse. Di que está a vivir o seu mellor momento no político e no persoal, isto último tras converterse en avó por partida tripla. Afirma que queda moito por facer no Concello e subscribe que «ou mellor está por vir».

a miña primeira medida

«Pedir entrevistas con todas as Administracións para impulsar infraestruturas pendentes. É un tema que ao non depender de nós hai que axilizar ao máximo»

---

---

---