«Aos nosos fillos acusáronos de violación e era mentira»

Alfredo López Penide
López Penide PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA CIDADE

Alfredo López

Dúas nais pontevedresas tratan de limpar o nome dos seus fillos despois de que este xoves un xulgado sentase no banco á suposta vítima por unha denuncia falsa

20 abr 2020 . Actualizado ás 22:03 h.

«Chégache unha carta que che di que o teu fillo está involucrado nunha violación. Non sabes como reaccionar». Corría o mes de novembro do 2016 cando os axentes da Unidade de Familia e Muller (UFAM) da Comisaría de Pontevedra detiñan a tres novos, dous veinteañeros e un menor, do barrio de Monte Porreiro pola suposta violación a unha adolescente. Quedaron en liberdade con cargos e o caso xudicializouse. Seis meses despois, a Xustiza exoneraba aos tres pontevedreses e abríase dilixencias contra a denunciante. Este xoves, a moza sentouse no banco por unha suposta denuncia falsa.

Foron «seis longos meses, que hai que pasalos», tempo no que, segundo criticaron as nais, non se fixeron probas forenses para determinar a realidade ou non da denuncia. «Era mentira todo», subliñou María Antonia Portela, quen estivo acompañada en todo momento por Raquel Díaz e polo seu avogado.

Aseguran que agora, que se demostrou a inocencia dos seus fillos, só queren xustiza. «Hoxe fíxonolo a nós, mañá pódello facer a outra familia», acouta Raquel Díaz.

Durante a vista oral, celebrada polo Xulgado de Menores, a pontevedresa acolleuse ao seu dereito a non declarar, mentres que os denunciantes relataron o calvario que lles supuxo a denuncia por ela interposta. As fontes consultadas incidiron en que a forense certificou que a moza sabía perfectamente que obraba mal cando acudiu á policía, de tal modo que o fiscal mantivo a súa petición inicial de dous anos de internamento en centro de réxime aberto, pena que é similar á instada pola acusación particular. No entanto, no seu caso, reclámase o pagamento dunha indemnización de cen mil euros polos danos psicolóxicos e morais causados.

Neste sentido, remarcaron as secuelas que aínda hoxe, tres anos despois, padecen os seus fillos, á vez que incidiron en que, desde o primeiro momento, a sociedade púxose de parte da denunciante sen respectar a presunción de inocencia. «Nós somos de etnia xitana e a familia intenta estar máis unida, sobre todo cando temos problemas. Se non chega a ser por esa parte, o neno non tivese ningún apoio», explicou María Antonia, antes de lamentar que os ollos de todo o mundo posásese nos seus fillos: «Para eles, son os violadores, xúlganos e táchanos como tal».

Pilar , pola súa banda, non pode evitar lembrar as pintadas, como os seus fillos foron perseguidos e, mesmo, golpeados ata o punto que «tivemos que mudarnos de casa. Enfermei, caeume o pelo e agora estou a tratamento».

No caso do de Maria Antonia, que tiña 16 anos no momento da denuncia, tivo que deixar o instituto «xa que logo vacile. Dicíanlle ''o violador'' ou lle preguntaban ''que fixeches, veña, conta''. Non puido levantar cabeza. Vai tirando, ímolo entretendo, vai facendo cousas, pero xa non é o mesmo».

As críticas de ambas as pontevedresas tamén se dirixen á nai da adolescente por darlle crédito ás súas palabras sen cerciorarse de se o que dicía era verdade. «Creo que é unha neglixencia (...). É como un pesadelo que pensas que non che vai pasar, pero, ao final, pasa», conclúe.