Francis regresa á tele no papel dun axente que investiga a desaparición dunhas nenas. «Despois de 35 anos, aínda teño intuición e sei que esta serie vai atrapar», asegura quen non dubida de si mesmo: «É moi difícil ser tan bo tío como eu»
31 mares 2019 . Actualizado ás 22:05 h.Soa a promoción, pero Francis volveu. O galego regresa á televisión ao grande con Monteperdido , unha serie na que dá vida a un tenente que ten que resolver un caso: «Enganchoume desde o principio porque se que ao espectador lle vai a atrapar».
-Que che seduciu desta historia para volver á tele?
-Pois primeiro me lin o libro, chamoume tanto a atención que cando me mandaron os guións, e vin o bos que eran, porque os fixo o autor da novela (Agustín Martínez), xa non podía dicir que non. O meu irmán mandoume o guion e pediume que fixese un personaxe. Fixen a proba e xa empezamos a traballar, pero sobre todo porque había unha boa produción detrás.
-Nesta serie nada é o que parece.
-E todo ocorre polo que ocorre. É unha serie baseada na desaparición de dúas nenas, de súpeto aparece unha cinco anos despois, e a partir de aí hai que investigar todo o caso.
-E ti es o que pareces? Es o bo?
-Son un tenente da UCO, son o profesional do que non sabemos nada nin do seu pasado nin do seu presente. Só sabemos como traballa e como vai desentrañando o caso. Non hai nada emocional no que che poidas apoiar, non é un tío corrupto, que teña unha amante...
-E na vida real ti es o que pareces? Un tío próximo, familiar...
-Eu son unha dicotomía, son un anxo cun demo dentro.
-E cando sae o demo?
-Cando ten que saír; é unha forma de falar. Pero como son desa xeración dos oitenta, que pasou por moitas cousas, quedounos un demo dentro, en positivo.
-Pero non o sacas moito...
-Non, non... É que eu prefiro o outro lado, o anxo, o lado positivo.
-E que che dá medo a ti? O horror do normal? O esotérico?
-Non, eu non son moi miedoso. O único medo que teño é a ter medo. En serio, dáme medo non ter medo ás cousas porque logo se non, convértese nunha bóla moi tremenda.
-Nunca che viches nunha situación de levarche algún susto gordo?
-Si, pois si algunha vez no coche, lembro algún susto; si, todos tivemos sustos na vida. Pero eu sempre reacciono en positivo, a miña perspectiva é cara arriba, optimista, así que ata os sustos os levo ben.
-Estás entón nun bo momento persoal, dirías que pletórico?
-Bo, teño 58 anos, levo 35 traballando e sigo coa mesma paixón que cando empecei, co cal é un momento máis da miña vida.
-E como mantés esa paixón?
-Porque eu o vivo todo, ilusióname todo, desde que me levanto ilusióname todo, ilusióname vivir. Abro a ducha, sae a auga quente e xa me ilusiona.
-Ti estás enchufado todo o día?
-Si, si, porque eu creo que son un inconsciente.
-Entón es a quen recorren os amigos para contarche os seus problemas.
-Si, iso vénme da miña etapa de psicólogo, pois hai un pouco diso na miña vida. Eu relaciónome en positivo, ¡con todo o que hai ao redor, como non o vexamos así, imos fodidos! [Risos].
-En quen pensas, entón, para xerar rancores?
-Pois, mira, cando fixen o personaxe de Aguia Vermella, que era un cabrón, tiven que rebuscar moitas cousas, moitas maldades: de envexa, de ambición... Sentimentos que non forman parte do meu código, non existen na miña vida, e tiven que rebuscar ata que atopei. Eu inspirábame nos de Facenda, en Montoro e demais, e xa os perseguía como a Inquisición [risos]. Iso inspirábame.
-Con este personaxe xa non.
-Dáme unha volta totalmente distinta, é un bo tío, un profesional cun sentido común, cun lado humano... Reuninme cos da UCO para preparalo e dásche conta de que é xente moi normal, moi estupenda.
-Un bo tío como ti?
-Bo, é moi difícil ser tan bo tío como eu [risos]. Eu diría que é case imposible, non quero presumir diso.
-Crecemos vendo todos os teus papeis en «Compañeiros», «Médico de Familia», «Aguia»... Todos os teus personaxes tiveron moita repercusión, como o fas?
-Tiven moita sorte. E é verdade que caín sempre en series que eran moi boas, con xente moi boa. Tiven a sorte de ter un éxito en cada cadea. Compañeiros en Antena 3; Médico de familia en Telecinco; Aguia en TVE. Ti tes que defender os teus personaxes, e creo que o fixen ben, pero se non estás nun bo proxecto, dá igual quen sexas. Se non tes unha boa produción, unha boa repartición e unha boa dirección, dá o mesmo o que fagas. Eu caín cunhas reparticións marabillosas.
-Tes ollo para iso?
-Bo, eu non quero pecar de falsa modestia, pero hai series ás que dixen que non e logo o resultado hame dado a razón. Dous delas son recentes; ¡e como me alegrei de non facelas, sinceramente! Eu levo 35 anos e algo de intuición teño, pero o importante é que che guste. Se xa non che gusta, é mellor deixalo. En Monteperdido pensei: ‘Aquí cada capítulo vailles a atrapar máis'; faiche participar e entretenche.
-Ti non es de furgar na vida dos demais?
-Para nada, eu creo que debe ser a timidez que teño desde pequeno que me fai apartarme do mundo. Fai uns 10 ou 12 anos que non vou a un sitio onde haxa unha cámara, salvo cando estou de promoción. Pero cando acaba, eu afástome. Ninguén sabe nada da miña vida persoal, da miña familia.
-É verdade. Ti sempre tiveches unha familia estable, iso dáche seguridade?
-Ti podes escoller entre ir ás estreas ou ver como adestran os teus fillos ao fútbol cando son pequenos. Eu elixín ir velos a eles, afastarme un pouco dese bulicio que a min non me achega. É simplemente unha elección persoal.
-No teu caso encaixaches ben a fama.
-Si, porque eu o éxito o atopo na xente que me saúda pola rúa. Esa é a sorte da miña vida, que a xente che recoñece, móstrache cariño, mesmo cando facía do máis hijoputa.
-Pero gustaríache pasar desapercibido?
-Si, moitas veces; eu son unha persoa tímida. Eu teño moi claro que levo 30 anos entrando nos salóns das casas e grazas a iso vivín estupendamente, por iso entendo que a xente me saúde, iso é normal. Pero claro que querería non ser observado ás veces, pero aí está a cousa.
-Es de redes sociais?
-Nada, nada. Non teño nada, é moi perigoso para min porque son moi pasional e non debo. Meteríame en todo, opinaría de política, de teatro, de series, da SGAE [risos].
-E cando vas vir a Sanxenxo?
-Pois estou ao desexar, escapareime no verán, se todo vai como agardo. Eu escápome sempre a Galicia cada vez que podo para ver aos meus pais, paso uns días con eles. Estiven en entroido en Pontevedra cos meus amigos de toda a vida. Para min Galicia ten algo especial: vivín en Santiago, teño familia en Pontevedra, onde nacín, e tamén familia na Coruña, percorrinme todo. Para min é demasiado especial.
-Viríasche definitivamente?
-Sin duda, mañá mesmo. ¡Como se vive aí! Eu estiven en moitas capitais do mundo e percorrín moitos sitios, pero chegas a Galicia e dis: pero como? Pero isto que é? ¡É unha tolemia!