A pontevedresa destila no seu segundo disco longo, producido por Javier Abreu, a elegante e delicada esencia dun pop atemporal e fascinante
01 feb 2019 . Actualizado ás 11:37 h.O adeus ao Sayers e a asunción do seu apelido real dá fe de ata que punto Sortilegios supón un punto de inflexión na traxectoria da cantante, compositora e outrora tamén actriz pontevedresa. «Dar o paso a cantar en castelán e manter un apelido artístico en inglés resultaba absurdo», confesa.
Pero non é a cuestión semántica nin a idiomática a principal novidade que achega o segundo disco longo de Cora, agora Velasco. Sortilegios penétrase con serena pero firme decisión na colorista paisaxe que se intuía tras a fiestra que abrira o seu anterior epé Sandoval, 4. E faino a través de sete cancións (máis un bonus track na edición física) que destilan a esencia daquel pop elegante dos 80, do que se recoñece cativa. «A música daqueles anos ten algo que non ten ningunha outra».
Claro que nada, nin de lonxe, ten que ver a música de Cora Velasco co revival. Nin sequera co máis recente fenómeno que levantou fai algúns anos a non poucas cantautoras femininas. «Encantábame Russian Rede, pero creo que non me parezo en nada a ela. Nin agardo que a ninguén», comenta.
Postos a situar referencias, apunta, enfrontámonos á sempiterna e poética emoción do «alpinista dos soños», Antonio Vega , a quen dedica A delicadeza; á contida vehemencia de Pj Harvey ou ao delicado encanto de Cass McCombs. A todos eles habería que engadir a abafadora personalidade de Esclarecidos, o grupo dos 80 que talvez máis mereza unha actual reivindicación, e do que Cora versiona Arponera. Unha impoñente versión que xa recibiu os parabéns públicos de Cristina Lliso, a inesquecible vocalista do grupo.
En Sortilegios, Cora Velasco fai alarde dunha variedade de rexistros armónicos e vogais que ata agora descoñeciamos. Mesmo dentro de una mesma canción, como é o caso da que abre o disco, Algo provisional. A iso sen dúbida non é allea a intervención do produtor Javier Abreu. Recoñece Cora Velasco que «Javier non é só o produtor do disco, é o produtor dun proxecto global». Un proxecto que naceu, a modo de revelación, tras telonear a Jorge Drexler. «Ao acabar aquel concerto tiven claro que era o que quería facer. Hoxe teño a sensación de que todo o que fixen antes foi un camiño para chegar ata aquí».
Ata que punto o labor de produción determina este disco queda patente en esténdese o meu brazo, unha canción que tamén estaba en Sandoval, 4. «Non, non parecen a mesma canción», recoñece Cora.
Pero non é Sortilegios, para nada, un disco sobreproducido. As cancións sostéñense nunha tan brillante como eficaz arquitectura musical e lírica baixo a que se tece un manto de sutís ornamentos -un Hammond aquí, uns matices de cordas alá-, que para nada alteran a súa verdade esencial.
«Isto xa non é algo provisional», apunta Cora Velasco parafraseando o refrán da súa canción. «Xa non podo volver atrás. Xa non me imaxino outra cousa». Nin sequera retomar a carreira de actriz? «Ao non traballar perdín moita seguridade. Pero haber ir a estudar teatro a Madrid fixo que descubrise a música, polo que sempre lle estarei agradecida». Nós tamén.
PONTEVEDRA TEATRO PRINCIPAL venres, 21.00 11,60 euros