Ana Martín deixará este ano o Arxil tras 17 anos vestindo de verde
28 feb 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Con máis de 1.504 anotacións, e 323 partidos xogados, Ana Martín empeza a facer balance dunha vida entre canastras, como di ela, unha vida que mo deu todo, amigos, intres bos, coñecía a xente marabillosa». Despois de 17 anos enfundándose a camiseta verde, a esta viguesa xa non lle dá máis «o cuerpiño». A piques de cumprir 36 anos non quere nin pensar no último día que reciba as ordes de Maite Méndez na pista do CGTD, onde cada sábado súa ese número oito que xa é case seu. Coa o voz entrecortada recoñece que me emociono só con pensalo, imaxínache como vou estar ese día». Ademais xogan en casa. Pero para iso faltan nove xornadas nas que o Arxil ten moito que pelar para acabar a liga tranquilo.
Nestes dezasete anos, Ana tivo que compaxinar traballo e deporte. Ten unha profesión que llo permite, é profesora nun colexio de Vigo, onde reside, e cada tarde vén a Pontevedra a adestrar. «O club sempre facilitou as cousas, hai algúns que obrigan a adestrar tamén pola mañá, pero aquí é intensivo pola tarde», explica Martín, que recoñece o mal do deporte feminino e das disciplinas que non son o fútbol. «Non che podes dedicar só a isto, non che permite vivir», conclúe.
Ela ten o ADN case verde, recalou aquí con 19 anos grazas a María Álvarez, unha antiga compañeira. «Fun a facer un curso de piragüismo a Vilagarcía e coñecín a María e animoume a vir, eu nese momento senón chamábame ningún equipo igual deixouno, pero chamoume Maite Méndez e aí fun», comenta. Nese momento ela estaba no equipo de Porriño e desfíxose, así que se non xurdía nada, os estudos serían a súa única prioridade. O Arxil devolveulle a ilusión.
Non pode facer máis que un balance positivo desta etapa en Pontevedra, a súa segunda casa. Un abombamiento discal obrígalle agora a deixar o baloncesto. Asegura que as molestia son demasiadas e impídenlle estar ao máximo nivel, ademais de provocarlle fortes dores case a diario, «senón seguiría toda a miña vida, desde o principio dixen que o día que o corpo non dese máis, deixaríao». E agora parece que toca ese final. Leva dous anos traendo esta doenza nas costas.
Non sabe se nun futuro volverá vincularse algo co baloncesto, polo momento ten que aprender a vivir sen el. E para iso non sabe se estará preparada. Desde moi novo ten ocupadas as tardes e as fins de semana con este deporte. A partir de xuño, serán os seus alumnos do Primaria os que a vinculen ao deporte. É profesora de Educación Física, aínda que os seus alumnos non saben en que equipo xoga. Igual hoxe vena xa no xornal.
Recoñece o mérito do Arxil
Ana Martín recoñece o mérito de Maite Méndez e o seu equipo de crear o club e mantelo vivo. «Fanche todo moi doado, teñen un mérito incrible e un amor ao baloncesto enorme, que lles leva a estar pendentes de todo a diario», explica. Non só Ana botará de menos a Maite, tamén a adestradora notará a súa marcha. Fala dela case como dunha filla. Levan xuntas moitos anos e a súa ausencia marcará ao equipo. Como Ana Martín están tamén Ana Román ou no seu momento María Álvarez. «Fixen grandes amigas coas que teño recordos marabillosos de adestramentos, viaxes...», comenta. Aínda que son moitos anos de desprazamentos e xa «estamos algo cansas, a verdade é que o pasamos moi ben». Unha cousa compensa a outra. Os estreitos presupostos destes equipos obríganlles a facer desprazamentos en autobús e regresar a casa de madrugada para intentar aforrar, pero para Ana Martín, moitas veces aí está a maxia, esa maxia que a eterna 8 do Arxil xa empeza a botar de menos.