O aventureiro que se lanzou a peregrinar en kaiak e acabou chamando a mamá

Mamá. Nesas catro letras está, case sempre, o valor máis seguro do mundo, sexa un un bebé ou un aguerrido aventureiro. Que llo pregunten a Álex García, que puido salvar a odisea na que está metido grazas ao apoio loxístico de Marité, naquel momento a súa querida mamá. Este rapaz, fillo de emigrantes de Ponte Caldelas, lanzouse no mes de maio a por un reto maiúsculo: peregrinar desde Suíza, onde vive, ata Santiago en kaiak despois de que no ano 2016 completase unha ruta similar en bicicleta. Todo foi ben mentres navegou por ríos e canles. Pero ao chegar ao océano Atlántico a cousa complicouse bastante. As ondas ameazaban con que a expedición acabase de malo xeito e, aínda que a Álex doeulle o seu, impúxose a prudencia. Que fixo? Chamou a mamá, que lle prestou axuda loxística, e grazas a tal cousa el e a súa moza, Aurelie, puideron continuar a ruta a pé. Están por Pamplona e agardan chegar a Santiago mediados de agosto.

Álex non tiña experiencia co kaiak. Pero, como o aventureiro que é, con supervivencia ata na selva colombiana, lanzouse ao que prometía ser unha experiencia maiúscula. A principios de maio, tras pedir catro meses de excedencia no seu traballo como maquinista de trens, saíu de Friburgo no artefacto flotante. A súa noiva, Aurelie, acompañáballe a bordo dunha furgoneta. Ela ía trasladando o vehículo mentres el navegaba.

Todo foi ben durante case un mes e medio no que el navegou por ríos e canles. Ao principio non lograba avanzar máis de dez quilómetros por día, pero conforme foi collendo práctica chegou a acadar unha media de 30 ou 40 quilómetros diarios. Así chegou ata Bordeus, onde tocaba abandonar as canles fluviais e lanzarse á aventura do océano.

Foi nesta cidade onde entrou en contacto con dous experimentados deportistas que non lle recomendaron meterse no océano en kaiak sen unha experiencia grande detrás. Álex recoñece que lle custou moito aceptar o que estaba a oír: «Non quería escoitarlles, quería comprobar por min mesmo como estaban as cousas». Así que el e Aurelie fixeron un receso de cinco días na ruta para que el puidese realizar prácticas no mar.

Álex deuse conta entón de que ía ter serios problemas no Atlántico. «As ondas eran grandes e sentín o perigo», indica. Así que optaron por abortar a misión: «Foi unha decisión moi triste e moi difícil, pero creo que non quedaba máis remedio», di.

Pensaron que a aventura non podía quedar aí, que tiñan que chegar como fose a Compostela. E decidiron que o farían a pé. Pero tiñan un problema: a súa furgoneta, á que tiñan que dar algunha saída. Álex atopou entón a solución máxica: «Chamei á miña nai e díxenlle se lle importaría vir buscala. Díxome que si. Estou convencido de que aínda que estivese na mesmísima selva colombiana tamén viñese. Ela é así».

Alá foise Marité en autobús ata Bordeus. 15 horas metida no transporte para rescatar aos seus queridos aventureiros. Chegou e tróuxose con ela de volta a Galicia tanto a furgoneta como o kaiak. Álex ri cando se lle preguntan se isto último foi para asegurarse de que o seu fillo non volvía subirse nel.

Sexa como fose, Álex e Aurelie puideron seguir a súa odisea camiñando. El recoñece que pensou que a peregrinaxe a pé sería máis doado. Pero xa comprobou que tamén tira o seu: «Baixando os Pireneos pasámolo mal, doíannos moito as pernas. Agora imos mellor», indica. A parella está en Pamplona e espera chegar a Compostela o 15 de agosto. Quen estará alí? Marité, obvio.

---

---

---