O mosteiro mercedario de Poio produce anualmente 3.500 litros de viño Albariño que comercializa
21 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Desde sempre, as paredes dos mosteiros foron espazos onde se elaboraban cervexas e toda clase de licores, pero tamén veu. Este é o caso do mosteiro de Poio , onde a orde mercedaria cultiva vides, principalmente, da variedade Albariño desde que fai xa máis dun século -ocupárono despois de que os benedictinos o abandonasen en 1890-: «Elaborouse sempre para consumo de casa. Posteriormente, a produción hase ir incrementando e, actualmente, isto derivou no recoñecemento da nosa adega dentro do que é a Indicación Xeográfica Protexida (IXP) Ribeiras do Morrazo», explica Arsenio Rodríguez, pai superior desta orde relixiosa en Poio.
Recoñece que o adscribirse á IXP é algo que ansiaban que frutificase, tendo en conta que funciona a modo dunha sorte de denominación de orixe á hora de poder comercializar a produción anual co sinal dun selo de calidade. «Iso de viño da casa, veu do país... cando tes unha explotación como a nosa asumes un risco e agora temos un viño ben recoñecido que, mesmo, xa se levou algún premio», destaca.
Arsenio Rodríguez confesa que moito coñecemento sobre viño non ten, polo que incide no feito de que segue fielmente as recomendacións que lle trasladan desde Ribeiras do Morrazo. En canto ao persoal, a adega conventual dispón dun empregado que se encarga de todo o concernente a estas instalacións, mentres que desde a IXP asignáronlles un enólogo.
No que se refire á produción anual, o mosteiro de Poio elabora uns 3.500 litros de viño de uva Albariño anuais, aínda que, neste momento, as vendas que se realizan aínda non son suficientes como para que a explotación «se non é rendible, non cause gastos».
A intención é que esta cifra se vaia paulatinamente incrementando. Polo momento, os monxes iniciaron a substitución de moitas vides que estaban en mal estado ou que non reunían as características máis adecuadas por outras máis novas. «Imos renovando aos poucos», precisa o pai Arsenio, á vez que alude á posibilidade de solicitar autorización á Xunta para ampliar os cultivos a parte do que outrora era a horta. «Era a despensa do mosteiro, pero deixou de selo. A agricultura caeu», recoñece neste punto.
En concreto, a súa intención é ocupar con vides o que foi un viveiro de castiñeiros, actualmente sen uso. «Só había dous viveiros así en Galicia, pero unha serie de problemas que tiven a nivel administrativo, xa que non todos os clons estaban identificados, e porque non atopei un laboratorio que fose alcanzable ou non alcanzable, condicionaron a venda e a decisión foi eliminalo. É algo que estraño, ademais da demanda que había de plantas».
«Non estamos mecanizados»
Un dos aspectos máis rechamantes desta adega, na que están situados uns depósito de aceiro inoxidable, circunscríbese ao feito de que «non estamos mecanizados -remarca o pai superior-. O único que temos é unha prensa pneumática que axiliza toda a cuestión do prensado das uvas». Deste xeito, o embotellado do viño realízase a man «porque, dada a cantidade que producimos, non nos compensa adquirir maquinaria... polo momento», aclara.
En canto ás características deste branco, Arsenio Rodríguez apela aos expertos que tiveron ocasión de catalo para resaltar que non difire moito dos viños que se producen na comarca de Pontevedra e O Salnés con uva Albariño.
De igual modo, o mosteiro dispón un pequeno número de plantas da casa Mencía que lles permite sacar adiante un pequeno volume de tintos, «máis que nada para consumo interno da casa e da hospedería, aínda que tamén se comercializa porque está recoñecido». Normalmente, trátase dunha produción que se esgota cada ano.