Tres xeracións celebran a súa reunión anual na leira que comprou Roberto Munaiz no século XIX
11 ago 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Ricardo Briz de Labra (Vigo, 1953) garda nítidos na súa retina os recordos das súas visitas á casa dos seus avós en Marín , na leira que se coñece precisamente polo seu primeiro apelido. Facía moito tempo que el non se achegaba por aquel recinto onde pasou moitos días da súa infancia e mocidade. Onte fíxoo acompañado polos seus fillos, Jaime (Madrid, 2002) e Ricardo Briz Montes de Oca (Tenerife, 1993) a quen quixo ensinar a leira que foi dos seus antepasados. Hoxe regresarán para a cita anual da familia Briz, que reunirá a unhas sesenta presentas e a tres xeracións desta liñaxe hoxe dispersa en varios países.
Roberto Munaiz, tío bisavó de Ricardo, foi o primeiro da familia en vivir nesta propiedade, adquirida tras a desamortización aos monxes de Oseira. A familia seguiu vinculada, dunha ou outro xeito, coa Granxa ata os últimos anos do século XX.
Marcelino Briz García, natural de Santibáñez de Béjar (Salamanca) comprou a leira ao seu tío nos anos trinta do século pasado. Vivía en Vigo coa súa familia, pero trasladábase a Marín a pasar tempadas. A casa primigenia é o edificio que actualmente alberga a escola municipal de música, pero foi Marcelino o encargado de ordenar a construción da casa principal, de inspiración arquitectónica «entre suíza e vasca», segundo indica Ricardo, nos anos corenta. «Os avós viñan aquí a partir de abril ou maio e estaban ata outubro ou novembro e despois íanse a Vigo», relata. Mentres o edificio principal asumiu o carácter de residencia familiar, o orixinal destinouse a outros usos. Ricardo lémbrao como «celeiro, con apeiros de labranza e abaixo estaban os cortellos, con dúas vacas, unha chamábase Violeta, e había un burro, Pepino».
Os Briz eran unha familia moi coñecida na vida social das Rías Baixas. Unha das súas ramas era propietaria dunha fábrica en Ribeira . A súa lema promocional era inconfundible: «Se quere ser feliz, tome conservas Briz». A leira marinense era un dos eixos culturais e sociais da comarca pontevedresa. Aquí organizábanse, por exemplo, as festas da Escola Naval. «Era o centro neurálxico da vida de Marín, aquí viña moita xente tamén de Pontevedra, os Munaiz, Mon, Bugallal», explica Ricardo.
A Granxa era unha pequena sociedade dentro da vila. «Eu diría que a vida aquí era autosuficiente. Había vacas [na casa orixinal], onde está o auditorio era unha horta enorme e de aí viñan patacas, leitugas, remolachas, ravos e tomates. Aquí arriba había higueras e ao entrar tres árbores de pomelos. Menos carne tiñamos de todo», precisa. No outono había un aliciente a maiores. «Era unha marabilla ver todos os avellanos no bosque», á vez que describe que neste recinto crecían froiteiros de todo tipo como manzanos e perales.
Na leira había un estanque, pero aos nenos non se lles permitía bañarse alí. «Cando non nos vían bañabámonos no pilón», engade. Hoxe o estanque xa non existe, transformado, con todo, nun dos lugares máis bonitos do actual parque público.
Ao regresar á Granxa, Ricardo non pode ocultar os seus sentimentos. «Sinto moita nostalxia, pero por outra banda, como me dixo o meu fillo Jaime esta mañá [por onte] é un orgullo ver que o apelido Briz segue de forma permanente en Marín». Convertido nun dos espazos verdes de referencia na provincia, A Granxa recibe todas as semanas unha avalancha de visitantes. Dispersas polo bosque áchanse as figuras en madeira de todo un bosque encantado. Na parte máis alta os tobogáns xigantes son irresistibles para os mozos. Briz está chea dá vida, tanto no verán como no inverno. E iso á nova xeración desta familia non lle pasa inadvertido. «Gústame que este apelido siga na leira», indica Jaime, que veu fai tres anos por primeira vez. Ao seu lado, o seu irmán Ricardo pisaba por primeira vez a leira. «Encántame, nada máis entrar xa fixen unhas vinte fotos». Non é o único que onte gozaba do parque. Mentres se facía esta reportaxe, ao fondo escoitábanse os risos e xogos dun grupo de nenos de excursión.