Na ligazón de Manuela e Luis, de Caldas, houbo lagostinos e fóronse a Lugo nun 600. Tamén chovía. Ou non
13 dic 2020 . Actualizado ás 18:49 h.Teoricamente, abondarían poucas palabras para resumir a historia de amor de Manuela Otero e Luis Souto, de Caldas de Reis: coñecéronse sendo nenos, chegaron a casar e, medio século despois, envellecen xuntos. Pero que inxusto sería contalo así. Porque as súas vidas, como a de todos, son únicas. E son os matices os que as fan distintas, exclusivas. A escusa para falar con eles é que acaban de cumprir as súas vodas de ouro. Nada menos que cincuenta anos ao alimón. A pandemia e a súa responsabilidade non lles deixa celebralo, nin sequera con eses achegados dos que tanto se fala agora. Pero non lles priva do mellor. Da súa mirada. Sostéñense a vista para facerse unha fotografía no mesmo restaurante no que hai medio século brindaron polo seu amor. E nos seus ollos vidriosos está case todo escrito.
Luis, que camiña sen demasiados achaques cara aos 85 anos, lembra que o día da súa voda como unha xornada bonita e asollada. Manuela, que peitea os 74 e pelexa cunha diabetes e con sesións de diáleses, en cambio, lembra que choveu. E parece que ela leva razón. Porque se acorda de toda a escena: «Chovía, chovía, que eu levaba o traxe longo e un cuñado meu díxome que o chan estaba mollado e que o estaba pondo perdido. Conseguiu uns imperdibles e subíronme a cola para non arrastralo e enchelo de terra», confesa.
Chover si que choveu desde entón. Pasaron cincuenta anos desde aquel 5 de decembro de 1970 no que casaron. E aí o matrimonio si que se pon de acordo sobre a valoración. «Non son tantos anos», din ao unísono. Logo, contan as cousas como deben contarse: polo principio. E viaxan coa súa mente desde a súa casa de Caldas á aldea do mesmo municipio no que naceron, a Paradela.
Resulta que Manuela e Luis eran veciños de porta con porta. E nunhas festas de Paradela, naquela España en branco e negro onde case todo estaba prohibido, saltou a faísca. «Foi un flechazo inesperado», di Luis. E ela non lle quita a razón. Do agarrado na romaría pasouse ao noivado. E en 1970 chegou a voda na igrexa da parroquia, en Bemil. Logo, celebración no restaurante Roquiño. Lémbrano como un día impresionante.
A por o cochinillo de Lugo
E os dous rescatan o mesmo recordo: «Comemos lagostinos. Foi a primeira vez que as comemos, tanto nós como moitos invitados. Por aquel entón o dos lagostinos non se estilaba... ¡nai miña, que ricas estaban!», din. Dese día rescatan tamén os bailes coa familia -cóase entón un pouco de melancolía na conversación, porque «moitos morreron xa»- e como saíron de alí pitando á lúa de mel. Como bos fillos da súa época, marcháronse de viaxe de noivos a bordo do seu Seat 600 brancos, co que chegaron a Lugo, unha cidade que ningún dos dous coñecía. Lémbrao Manuela: «Fomos a Lugo e comemos cochinillo. A verdade é que nos soubo a gloria. E despois fomos a Ferrol, porque nos dixeron que Ferrol era moi, moi bonito. Gustounos. Alí recordo que comemos uns choquitos que tamén estaban marabillosos. Foi unha viaxe tan bonita...».
Xa de volta, veu a vida en común. Comezárona no mesmo sitio onde ambos habían nado, en Paradela. Iso si, eles sos: «Vivimos sos desde o principio, había moita xente que se ía cos pais dun ou do outro, pero nós non», explican. Alí estiveron unha época longa, ata que a filla maior tivo que ir ao colexio e decidiron que vivirían na vila máis próxima, en Caldas. Fixeron casa e alí establecéronse. Luis traballou toda a vida como garda forestal. E Manuela quedou cos quefaceres domésticos e a crianza das súas dúas pequenas. «Foi unha boa vida, a verdade, unha vida bastante feliz», conta ela.
Chegou a xubilación de Luis e veu o bo de verdade. O mellor, as súas netas. E o segundo mellor, as excursións. Aos dous gústalles viaxar e, entón, o mapa de España quedóuselles pequeno. Sevilla, Córdoba, Canarias... estudaron a costa. E iso que a saúde se dedicou a facerlle algunha que outra perrada a Manuela. Así, tivo un achaque importante cando lle diagnosticaron a diabetes que padece. E, ademais, desde hai dous anos ten que dializarse. «Faise duro», di.
O día das vodas de ouro, A Manuela tocáballe engancharse a esa máquina que lle dá vida. Cría que, como sempre, chegaría do hospital cansada e sen ganas de nada. Nin sequera duns lagostinos como as da voda. Non importa. Quedaría a mirada de Luis. Esa que non envelleceu.